gniewosz plamisty lub zaskroniec

17K views, 42 likes, 2 loves, 12 comments, 8 shares, Facebook Watch Videos from Kulisy Powiatu: TO NIE JEST ŻMIJA! Gniewosz plamisty często jest mylony Cześć! Nadszedł ten długo wyczekiwany film o wężach!!! A więc dziś opowiem trochę ciekawostek o tych wężach. A ja cieszę się że mogę w końcu nagrać ten film. Samica o długości ciała 65 cm.Ciężarna.Przed wylinką.Spotkana kilkakrotnie w jednym i tym samym miejscu.Przemieściła sie o 2 metry w bok tylko.Jednego dnia s Study with Quizlet and memorize flashcards containing terms like amphibian, reptile, mammal and more. W Polsce występują cztery gatunki węży — zaskroniec zwyczajny (Natrix natrix), żmija zygzakowata (Vipera berus), gniewosz plamisty (Coronella austriaca) "wąż Eskulapa - apteka" autor: Przemek P, szarada.net. Niniejszą ilustrację udostępniamy na licencji CC-BY-3.. negara apa yang namanya mirip nama perempuan 7 huruf. Zaskroniec, gniewosz plamisty, wąż Eskulapa i żmija zygzakowata to 4 gatunki węży, które możesz spotkać na terenie Polski. Czy to mało? Niestety, tak. Węże w Polsce obecnie mają się dobrze, są pod ochroną, ale to nadal rzadcy mieszkańcy naszego kraju. Przeczytaj artykuł i dowiedz się, jaki jest najbardziej jadowity wąż w Polsce i czy każdy z czwórki naszych bohaterów, którego, być może, spotkasz na spacerze, powinien budzić twój niepokój. Najbardziej jadowity wąż w Polsce? W Polsce tylko jeden gatunek węża jest jadowity: mówimy o żmii zygzakowatej. Żmiję zygzakowatą możesz spotkać na terenie całego naszego kraju, a jej ulubione miejsca to:• gęste trawy, zarośla• szczeliny skalne• torfowiska• norki gryzoni• korzenie drzew• polne drogi• kamienie, na których żmija z lubością się wyleguje, łapiąc promienie słońcaŻmija jest chroniona, nie można jej chwytać ani ingerować w jej świat. Jedyny przypadek, w którym możesz mieć starcie ze żmiją, to chwila twojej obrony przed atakiem, ale musisz wiedzieć, że żmija kocha święty spokój (wspominane zarośla, kamień, słońce), nie szuka kontaktu, a atakuje tylko wtedy, gdy nie ma wyjścia: zazwyczaj ucieka przed człowiekiem i nie jest agresywna. Co ważne: przed atakiem zawsze daje znaki ostrzegawcze i syczy. Nie przy każdym ugryzieniu wpuszcza jad. Na toksynę muszą uważać zwłaszcza dzieci i seniorzy. Po ukąszeniu trzeba natychmiast wezwać pomoc: zadzwonić na międzynarodowy nr ratunkowy: 112 lub TOPR|GOPR: 985 LUB 601 100 300 i niezwłocznie podać antytoksynę. Antytoksynę musi przyjąć każdy, kto został ugryziony. Jak wygląda żmija? Każda żmija jest nieco inna, ale istnieje jeden znak rozpoznawczy, który charakteryzuje tego gada: ciemny zygzak na grzbiecie, ale musisz wiedzieć, że na przykład na żmii melanistycznej (odmiana żmii zygzakowatej), niestety, trudno będzie ci zobaczyć znany zygzak. Żmija osiąga długość do ok. 80-90 cm. Ma trójkątną głowę, jej oczy przecinają pionowe źrenice. Występuje w kolorach brązowo-czerwonym, szarym i czarnym. Węże niejadowite w Polsce Czarny wąż w Polsce - zaskroniec Bardzo możliwe, że nie raz w trakcie spaceru, nagle i tuż przed twoimi stopami przemknął zaskroniec. Być może uskoczyłaś wtedy na bok albo zamarłaś, zaskoczony nagłym pojawieniem się zwierzęcia. Zaskroniec to jeden z najpopularniejszych węży występujących w Polsce. Jest on drugim z 4. bohaterów naszej opowieści. Zaskroniec nie jest jadowity, ale dość pokaźny: samica osiąga nawet do 1,5 metra długości, samiec jest mniejszy i jego długość raczej nie przekroczy 1. metra. Po czym poznasz zaskrońca? Po czarnych, poprzecznych pasach, które zdobią jego grzbiet oraz po dwóch źółto-czarnych plamach za skroniami. Zaskrońce są oliwkowe, ale ich podbrzusze jest jaśniejsze. Te gady unikają człowieka, mogą ostrzegawczo syczeć, żeby odstraszyć „intruza”. Gdzie możesz spotkać zaskrońca? Zaskroniec lubi tereny wodniste:• bagna• okolice jezior• okolice rzekMoże też zawitać do domu, który stoi na obrzeżach lasu, w pobliżu rzeki. Największy wąż w Polsce - wąż Eskulapa Wąż Eskulapa jest największym z naszych bohaterów, bo osiąga długość do 2 metrów! W przeciwieństwie do zaskrońca ma słabo wyodrębnioną głowę od tułowia. Zaraz za głową znajdują się dwie jasne plamy (pamiętaj, ze u zaskrońca też występują takie plamki, ale okala je czarna obwódka). Podgardle i podbrzusze eskulapa mają kolor złotego piasku. Eskulapy mają jednolite ubarwienie, zazwyczaj ich ciało zdobi jasny lub oliwkowy brąz. Ten niezwykle rzadki gatunek węża występuje głównie w Bieszczadach. Spotkasz go w:• lasach liściastych• na polach• na urwiskachNiestety, szacuje się, że w Polsce żyje zaledwie ok. 100 sztuk eskulapów i raczej mało prawdopodobne jest to, że podczas wędrówki przemknie ci on przez drogę (prędzej będzie to zaskroniec). Podobiznę największego węża w Polsce szybciej zobaczysz na symbolach apteki i placówek zdrowotnych niż podczas górskiej wędrówki. Jak już wiesz po lekturze o żmii, eskulap nie jest jadowity. Węże w Polsce - gniewosz plamisty Gniewosz plamisty to ostatni z czwórki naszych bohaterów. To wąż który osiąga długość od 60. do 90. centymetrów. Jego głowa jest słabo wyodrębniona od tułowia. Zobaczysz na niej plamkę, która układa się w literę V. Grzbiet gniewosza zdobią charakterystyczne plamki, czasami są to plamki-zmyłki, które dla niewprawnego – ludzkiego oka, mogą przypominać znaczki widniejące na grzbiecie jadowitej żmii. Gniewosz ma jednobarwną kolorystykę. Jego ciało zdobią szarości i brązy. Od nozdrzy przez oczy i głowę biegnie ciekawy-ciemny pas. W przeciwieństwie do żmii źrenica gniewosza jest okrągła, a nie pionowa. Jest to wąż niegroźny dla człowieka. Gdzie możesz spotkać gniewosza? Gniewosz lubi słońce i często wygrzewa się na kamieniach, urzęduje też w trawach i zaroślach. Czym żywią się węże? Węże żywią się gryzoniami, płazami czy ptakami. Nasz gniewosz pałaszuje płazy, drobne ssaki i jaszczurki. Całkowicie jest mu obcy ludzki savoir-vivre i jedzenie małymi kąskami, bo całą swoją zdobycz połyka w całości. Brr… Natomiast wąż Eskulapa dodatkowo lubuje się w myszkach, małych ptakach i pisklętach. Eskulap dusi swoją zdobycz i dopiero następnie ją połyka. Zaskroniec lubi ryby, gryzonie oraz płazy. „Przy stole” zachowuje się podobnie do gniewosza, bo od razu w całości połyka ofiarę. Natomiast nasza żmija zygzakowata oprócz małych ssaków, ptaków i gryzoni gustuje też w dżdżownicach, ślimakach i owadach. Cóż… palce lizać, ale o gustach, w tym gustach kulinarnych, się nie dyskutuje, ważne, że każdy znajdzie dla siebie coś dobrego. Węże hodowlane w Polsce Węże, które żyją w Polsce, są pod ochroną. Jeżeli marzy ci się terrarium, nie możesz, tak po prostu, ruszyć w Bieszczady lub pobuszować nad Odrą, schwytać zaskrońca lub gniewosza i przynieść go radośnie do domu. Ale spokojnie, możesz spełnić swoje marzenie i kupić węża hodowlanego u sprawdzonego hodowcy: nie będzie to gniewosz, zaskroniec, eskulap lub żmija zygzakowata (hodować można tylko węże niejadowite), ale zamiast tych okazów w twoim domu może zawitać: boa dusiciel lub pyton chcesz zaprosić do swojego domu węża, przed podjęciem decyzji, zbierz jak najwięcej informacji o danym gatunku. Hodowla węża to bardzo odpowiedzialne zajęcie. Ponadto musisz wiedzieć, że węże są długowieczne i będą z tobą przez wiele, wiele lat. Każdy gatunek ma swoje potrzeby co do temperatury, oświetlenia, wilgotności. Sprawdź jak ochronić dom 4 gatunki węży w Polsce podsumowanie W Polsce występują 4 gatunki węży: zaskroniec zwyczajny, żmija zygzakowata, wąż Eskulap i gniewosz plamisty. Jedynie żmija zygzakowata jest jadowita, pozostała trójka nie jest groźna dla człowieka. Węże szukają spokoju, a nie spotkania z człowiekiem, nie dążą do konfrontacji, chyba że są do tego zmuszone. Węże: zarówno te dzikie jak i hodowlane, są fascynującymi zwierzakami, które pełnią ważną funkcję w ekosystemie, ale także w symbolice, kulturze i sztuce, nic dziwnego, że niektórzy terraryści zakochali się w swoich podopiecznych bez pamięci. Szymon Wiszcz Gniewosz plamisty, miedzianka (Coronella austriaca) to wąż z rodziny węży właściwych. Grzbiet jest brązowy lub rdzawy u samców, u samic szary. Na głowie znajduje się ciemnobrązowa podkowiasta plama. Z boku głowy znajduje się ciemny pasek. Na grzbiecie są 2-4 rzędy ciemnych plam. Czasem plamy tworzą zygzak, trudno wówczas go odróżnić od żmii zygzakowatej. Różni się od niej okrągłymi źrenicami. Ogon jest - galeriaKliknij w obrazek, aby go powiększyć lub wyświetlić galerię, pokaz slajdów i dodatkowe opisy zdjęć. © Cosmin Manci - POWIĘKSZWystępowanie i środowisko PLWystępuje prawie w całej Europie. W Polsce mimo, że występuje w całym kraju, jest dość rzadko życia i zachowanieUnika lasów. Preferuje tereny skaliste, trawiaste. Ofiarę próbuje udusić, po czym ją połyka żywą lub martwą. Jest bardzo agresywny. Kąsa. Nie jest jadowity i jest niegroźny dla człowieka. Jest ciepłolubny, lubi miejsca małe gady, głównie jaszczurki. Jest kanibalem. Czasem zjada myszy i rozpoczynają się w kwietniu. Jest jajożyworodny. Samica rodzi w sierpniu i wrześniu do 19 młodych o długości do 15 cm. Młode są od razu i zagrożenia LCGatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Gniewosz plamisty jest w Polsce objęty całkowitą ochroną prawną. CiekawostkiNazwa "gniewosz" pochodzi od jego agresywnego a. austriaca (Laurenti, 1768)C. a. fitzingeri (Bonaparte, 1840)Kalendarz przyrody123456789101112Opis●●●▸ ◂●●Trwa sen zimowy gniewosza plamistego ◂● Trwa pora godowa gniewosza plamistego ●▸ Na świat przychodzą młode gniewosza plamistego ◂●●●●●▸ Trwa okres aktywności życiowej gniewosza plamistegoPokaż tylko bieżące wydarzeniaPokrewne gatunki gadówColuber constrictorElaphe climacophoraLampropeltis zonataEuprepiophis mandarinusHomoroselaps lacteusLycodon rufozonatusZamenis hohenackeriElaphe sauromatesQuizRozwiąż quiz powiązany tematycznie z tym artykułem i zweryfikuj swojąwiedzę.© 2013-04-11, GAT-414Niektóre treści nie są dostosowane do Twojego profilu. Jeżeli jesteś pełnoletni możesz wyrazić zgodę na przetwarzanie swoich danych osobowych. W ten sposób będziesz miał także wpływ na rozwój naszego serwisu. Gniewosz plamisty (Coronella austriaca). fot. Natalia Juras Gniewosz plamisty (Coronella austriaca) jest jednym z najrzadszych gatunków gadów występujących w Polsce, obok węża Eskulapa (Zamenis longissimus) i żółwia błotnego (Emys orbicularis) (od niedawna także zaskrońca rybołowa Natrix tessellata i jaszczurki murowej Podarcis muralis). W związku z krytycznym stanem populacji tego gatunku, wielokrotnie wskazywanym w ubiegłym wieku, został on umieszczony w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt ze statusem VU – narażony na wyginięcie (Profus i Sura 2001). Według Ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody ( 2004 nr 92 poz. 880) oraz Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt ( z 2016 r. poz. 2183) gniewosz plamisty podlega ochronie ścisłej, a miejscom jego rozrodu lub regularnego przebywania przysługuje odpowiednia ochrona obszarowa w postaci stref ochrony plamisty jest nie tylko uznawany za gatunek rzadki, ale także słabo rozpoznany. Na przełomie XX i XXI wieku znanych było zaledwie kilkanaście stanowisk, których liczebność przekraczała 10 osobników, z kolei liczba dużych pól atlasowych, w których stwierdzono obecność gatunku stanowiła zaledwie 111 spośród 290 (uwzględniając też pola pokryte przez dane zebrane do roku 1950) (Profus i Sura 2003). W 2016 roku Towarzystwo Herpetologiczne NATRIX rozpoczęło projekt gromadzenia danych na temat występowania gniewosza plamistego w Polsce, oparty głównie o tzw. naukę obywatelską (ang. citizen science). W ciągu pięciu lat trwania projektu zebrano informacje na temat 1196 obserwacji gniewosza zlokalizowanych nierównomiernie na terenie kraju (stan na r.) (Ryc. 1). Na podstawie posiadanych danych prezentujemy najważniejsze wnioski dotyczące aktualnego stanu populacji gatunku w Polsce oraz jego statusu ochronnego. I Pozorny wzrost liczby stanowiskPo roku 2000 opublikowano szereg doniesień na temat nowych stanowisk gniewosza (Kolanek i inni 2017). W połączeniu z liczbą obserwacji zgromadzonych przez TH NATRIX można to błędnie interpretować jako przejaw wzrostu liczebności oraz zasięgu gniewosza plamistego w Polsce. Wzrost liczby obserwacji gniewosza plamistego jest jednak ściśle związany z liczbą osób zaangażowanych w gromadzenie i przekazywanie obserwacji tego gatunku. Pierwsze wydanie “Atlasu płazów i gadów Polski” z 2003 roku (Profus i Sura 2003) zawiera listę co najmniej 83 autorów źródeł pisanych lub obserwacji niepublikowanych, których obserwacje znalazły się w bazie Instytutu Ochrony Przyrody PAN. Dla porównania do bazy TH NATRIX informację o zaobserwowaniu gniewosza przesłało 446 osób prywatnych oraz kilkadziesiąt odpytanych mailowo/listownie instytucji, głównie nadleśnictw (pomijamy w tym zestawieniu dane ze źródeł literaturowych). Jeszcze niecałe dwie dekady temu wiedza nt. występowania gatunków rzadkich pozyskiwana była niemal wyłącznie poprzez zawodowe kontakty osób związanych z ochroną przyrody i nauką. Rozwój technologiczny: telefonów komórkowych, internetu oraz mediów społecznościowych spowodował, że informacja o rozmieszczeniu takich gatunków może być obecnie pozyskana od każdej osoby z dostępem do internetu i wyposażonej w telefon z funkcją wykonania zdjęcia. Gwałtowny wzrost liczby doniesień faunistycznych należy zatem interpretować jako przejaw efektywności nauki obywatelskiej, a nie wzrostu liczebności i/lub rozszerzania zasięgu gniewosza. Należy mieć na uwadze, że tak szybka kolonizacja nowych obszarów jest niemożliwa w przypadku gatunku o tak małej mobilności jak gniewosz plamisty – dorosłe gniewosze zwykle przemieszczają się na odległości nieprzekraczające 300-400 metrów (zwykle mniej, rzadko więcej). Jako gatunek osiadły gniewosz należy do gatunków silnie narażonych na zanik w wyniku utraty siedlisk (Reading i inni 2000), a wiele siedlisk preferowanych przez ten gatunek znika w szybkim tempie, np. murawy kserotermiczne. Tendencje spadkowe, a nie wzrostowe wynikają również z danych dotyczące liczebności i wyniki krajowego monitoringu (patrz pkt. II). II Ocena stanu populacjiW celu wstępnej oceny kondycji krajowej populacji obserwacje zebrane przez TH NATRIX zostały pogrupowane poprzez łączenie obserwacji punktowych w klastry (stanowiska) ustalając strefy buforowe o promieniu 500 m wokół każdej obserwacji. Zabieg ten pozwala uniknąć zawyżenia liczby stanowisk wskutek dużego nagromadzenia obserwacji w jednym miejscu. Uzyskane wyniki wskazują, że nadal w zdecydowanej większości przypadków liczebność gniewoszy w obrębie klastrów (stanowisk) nie przekracza 10 osobników. Przykładowo, w województwie opolskim aż 58% obserwacji dotyczy zaledwie jednej populacji, pozostałe 33% to obserwacje pojedynczych osobników, a 9% to miejsca obserwacji kilku (<10) osobników. Bez precyzyjnych badań populacyjnych oszacowanie liczebności w poszczególnych rejonach kraju jest niemożliwe, jednak przedstawione wyniki sugerują, że większość miejsc, w których stwierdzono obecność gniewosza plamistego, charakteryzuje się najprawdopodobniej niską liczebnością, a to z kolei stanowi podstawowy czynnik ryzyka zaniku gatunku w danym wnioski są zgodne z wynikami ogólnopolskiego monitoringu gniewosza prowadzonego na zlecenie Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska. Wyniki przedostatniej edycji monitoringu realizowanego w latach 2016-2017 (dane z edycji ostatniej w 2021 odrzucono z uwagi na niekorzystne zmiany w metodyce narzucone odgórnie, tj. wyłączenie okresu późno-letniego i jesiennego z czasu prowadzenia badań) obejmują 9 raportów dla gatunku na obszarach Natura 2000 oraz 24 raporty dla gatunku na stanowiskach. Zaledwie dla ¼ (6 spośród 24 raportów) stanowisk ogólny wskaźnik stanu populacji oceniono na korzystny (kategoria FV), podczas gdy najniższą kategorię (U2 – stan populacji zły) przyznano aż 8 stanowiskom. Dla pozostałych stanowisk stan populacji oceniono jako niezadowalający (kategoria U1). W przypadku 4 stanowisk nie oceniono wskaźnika stanu populacji (kategoria XX), ale w aż 3 przypadkach było to podyktowane brakiem lub skrajnie niską liczbą zaobserwowanych osobników gniewosza potencjalnie wynikającą z pogorszenia stanu populacji na danym stanowisku. Podobnie zaledwie ⅓, tj. 3 na 9 raportów dla gatunku na obszarach N2000 podaje korzystny (FV) stan populacji, podczas gdy pozostałe podają stan zły (U2), niezadowalający (U1) lub nieokreślony (XX; 1 przypadek jako efekt braku obserwacji gniewosza). Niekorzystny stan i negatywne trendy liczebności krajowej populacji gniewosza plamistego są zatem wskazywane niezależnie zarówno przez dane TH NATRIX, jak i wyniki ogólnopolskiego monitoringu. III Ochrona stanowisk i siedliskSpośród 1196 wszystkich stanowisk (niezależnie od liczby obserwacji w klastrze) jedynie 3 z nich są objęte dedykowaną ochroną w postaci stref ochrony ostoi, a 110 znajduje się w obrębie rezerwatu przyrody bądź parku narodowego. Oznacza to, że ponad 90% stanowisk nie znajduje się w obrębie obszaru o skutecznym reżimie ochronnym, co jest kolejnym istotnym czynnikiem ryzyka zaniku stanowisk na drodze utraty i fragmentacji siedlisk. Należy zwrócić uwagę, że na terenie Polski rozwój obszarów chronionych przebiega w tempie niezwykle powolnym lub wcale. Przykładowo od roku 2001 nie powołano ani jednego nowego parku narodowego a od 2016 roku nie zwiększono powierzchni parków już istniejących. Istotnym problemem jest również brak wykorzystania dedykowanego narzędzia ochrony obszarowej, tj. tworzenia stref ochrony ostoi. Obecnie w Polsce istnieją zaledwie 3 (!) strefy ochronne gniewosza plamistego, podczas gdy w przypadku ptaków liczba utworzonych stref znacznie przekracza 3 tysiące (3100 to sumaryczna informacja otrzymana jedynie od części RDOŚ, które były w stanie podać nam konkretną liczbę stref dla ptaków), a w przypadku pozostałych dwóch strefowych gatunków gadów liczba stref wynosi 36. Rozbieżności te są niezrozumiałe, zważywszy, że prawo nie różnicuje podejścia do tworzenia stref między gatunkami wymienionymi w Załączniku 4 do Rozporządzenia w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt. Strefy ochrony ostoi dla ptaków i poszczególnych gatunków gadów mogą się jedynie różnić terminami, w których obowiązują, powierzchnią oraz sposobem definiowania obszaru strefy, ale brak w zapisach prawnych różnic, które uzasadniałyby aż taki rozdźwięk między praktyką ustanawiania stref dla ptaków a stref dla gniewosza. Jest to przykład rażącego ignorowania obowiązku ochrony gatunku i jego siedlisk wynikającego wprost z prawa obowiązującego w Polsce. Ikonicznym przykładem lekceważenia potrzeby ochrony populacji i siedlisk tego gatunki pomimo dostępności prawnego narzędzia ochrony w postaci strefy i licznych postulatów o konieczności jej powołania jest krakowski Zakrzówek. Wszystkie dotychczasowe wnioski o objęcie tego stanowiska ochroną strefową zostały odrzucone pomimo przytłaczającej ilości argumentów wskazujących na regularność występowania i rozrodu gniewosza w tym miejscu, a jednocześnie wysoki stopień zagrożenia stanowiska zabudową. Należy wyrazić nadzieję, że ochrona strefowa populacji gniewosza plamistego na krakowskim Zakrzówku zostanie w końcu wdrożona, a dotychczasowe zaniedbania to przypadek jednostkowy i nie będzie miał przełożenia na proces powoływania stref w innych ochrony jest szczególnie ważne w świetle przywołanych powyżej wyników wskazujących na zły stan i tendencje spadkowe krajowej populacji gniewosza. Wiele populacji znajduje się w sytuacji, w której nasilająca się antropopresja stawia pod znakiem zapytania długoterminowe istnienie populacji w danym miejscu – tak jest pod Bydgoszczą, gdzie w wyniku rozbudowy wsi dochodzi do zmniejszania się areału gniewoszy i nasila się śmiertelność tych węży pod kołami samochodów, w wyniku upolowania przez zwierzęta domowe lub wreszcie – zanik dogodnych mikrosiedlisk. Jednocześnie stoimy na stanowisku, że należy nie tylko zmodyfikować definicję strefy ochrony ostoi dla gniewosza plamistego (o czym wspominano już w artykule Kolanek i inni 2017) i planować w nich prowadzenie zabiegów ochrony czynnej, ale również zachęcić Regionalne Dyrekcje Ochrony Środowiska do powoływania takich stref w sytuacji posiadania informacji o występowaniu populacji tego gatunku (a nie jedynie w odpowiedzi na wnioski składane przez podmioty niezależne). Jest to możliwe, ponieważ Generalna oraz Regionalne Dyrekcje Ochrony Środowiska posiadają szczegółowe dane dotyczące występowania gniewosza przekazane przez TH NATRIX po raz pierwszy w lipcu 2019 roku, a następnie w dniu r. Podsumowując, należy uznać, że status gniewosza plamistego zaproponowany w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt w roku 2001 jest nadal aktualny, a stan ochrony gatunku w Polsce jest niewystarczający. Dla zachowania stabilnych populacji tego gatunku, a także łączności pomiędzy stanowiskami, które są czynnikami kluczowymi dla utrzymania potencjału ewolucyjnego krajowej populacji i jej utrzymania w długiej perspektywie czasowej niezbędne jest zintensyfikowanie prac nad tworzeniem stref ochrony ostoi na terenie całego kraju. Ochrona gniewosza plamistego i jego stanowisk jest szczególnie ważna jako narzędzie ochrony parasolowej współwystępujących gatunków gadów czy zbiorowisk roślinnych. Należy pamiętać, że poza wężem Eskulapa i żółwiem błotnym stan rozpoznania i ochrony pozostałych gatunków jest zatrważająco niski i nie należy wykluczyć włączenia kolejnych gatunków na listę taksonów o podwyższonym ryzyku wyginięcia w Polsce w kolejnych latach. Brak wdrożenia zdecydowanych działań zmierzających w kierunku ochrony krajowej populacji gniewosza plamistego będzie skutkował stopniowym zanikiem nie tylko tego gatunku, ale również innych współwystępujących wersja niniejszego opracowania zostanie opublikowana po sezonie 2022. Mapa rozmieszczenia gniewosza plamistego w Polsce – baza TH NATRIX Aleksandra Kolanek 1,2, Stanisław Bury 1,31 Towarzystwo Herpetologiczne NATRIX2 Uniwersytet Wrocławski, Wydział Nauk o Ziemi i Kształtowania Środowiska3 Uniwersytet Jagielloński, Wydział Biologii Przedruk artykułu ze strony Towarzystwa Herpetologiczne NATRIX – tutaj link Gniewosz plamistyGniewosz plamisty, miedzianka (Coronella austriaca) – gatunek niejadowitego węża z rodziny połozowatych (Colubridae).WyglądDługość ciała do 72 cm, samica osiąga nawet 87 cm. Barwa ciała rdzawobrązowa lub brązowa, u samic barwa jest szara lub gliniastoszara. Na głowie oraz częściowo na karku widnieje plama w kształcie serca lub podkowy w kolorze ciemnobrązowym, po bokach od nozdrzy przebiega ciemnobrązowy pasek, który przechodzi następnie w przedłużający się przedni odcinek ciała. Na grzbiecie wzdłuż środkowej linii występują 2 lub 4 rzędy plam. Ułożone są na przemian wzdłuż lub wszerz, czasami u niektórych osobników połączone są ze sobą przypominając zygzak żmii zygzakowatej . Od żmii odróżnia go okrągła źrenica w miejscach suchych i silnie nasłonecznionych, na terenach kamienistych, w zaroślach i trawach. Jest rzadkim gatunkiem, unika lasów, spotykany na terenie prawie całej Europy (z wyłączeniem Irlandii , Półwyspu Skandynawskiego , części Anglii i Hiszpanii ). W Azji swym zasięgiem dociera do Kazachstanu .W partiach górskich spotykany do wysokości 2200 m najczęściej jednak do 1000 się prawie wyłącznie jaszczurkami w tym także padalcami , niekiedy osobnikami tego samego gatunku. Rzadziej płazami , pisklętami i myszami . Swą zdobycz gniewosz plamisty najpierw oplata i obezwładnia swym ciałem, następnie połyka ją żywą lub Jajożyworodny . Gody odbywa w kwietniu i maju. Młode o długości około 13-15 cm rodzą się pod koniec sierpnia lub we wrześniu. Samica rodzi od 4 do 19 młodychOchronaGatunek pod ochroną . Wpisany do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt z kategorią zagrożenia VU – gatunek wysokiego ryzyka, narażony na wyginięcie. Zobacz też fauna Polski Przypisy↑ ( ang. ). The Reptile Database. [dostęp 13 września 2010]. BibliografiaMały słownik zoologiczny, Włodzimierz Juszczyk, Wiedza Powszechna, Warszawa, 1978 Inne hasła zawierające informacje o "Gniewosz plamisty": Inne lekcje zawierające informacje o "Gniewosz plamisty": Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka Fot. Lutique / Getty Images W Polsce występuje 5 gatunków węży, głównie są nam znane zaskrońce i żmije. Jak je odróżnić? Jakie są inne węże i czy są groźne? W końcu ukąszenie przez żmiję jest stanem bezpośredniego zagrożenia życia, z kolei zaskrońce są zupełnie niegroźne. Jak się zachowywać w sytuacji spotkania z wężem? Żmija zygzakowata (Vipera berus) Zacznijmy od tego, że jedynym jadowitym i potencjalnie groźnym wężem w Polsce jest żmija zygzakowata (Vipera berus). Żmije zygzakowate atakują jedynie wtedy, kiedy poczują się zagrożone. Wolą ucieczkę niż walkę, jednak potrafią ukąsić, zwłaszcza, gdy się je zaczepia. Żmije występują w lasach, na polanach, ale spotkać możemy je także w wodzie, bowiem węże te są świetnymi pływakami. Fot. taviphoto / Getty Images Żmija zygzakowata osiąga długość do 90 cm, jej źrenice są pionowe, płaska głowa wyraźnie wyróżnia się na tle reszty ciała. Występuje w trzech odmianach kolorystycznych: brązowej, czarnej i szarej. Cechą wspólną wszystkich jest zygzak na grzbiecie, jednak u ciemnych okazów można go nie zauważyć. W naszym żmija jest objęta ochroną. Polecamy: Ukąszenie przez węża - pierwsza pomoc. Co robić? Fot. MikeLane45 / Getty Images Jad żmij jest niebezpieczny dla człowieka, dlatego należy unikać kontaktu z wężami. Najlepiej nie wchodzić im w drogę i spokojnie poczekać, aż odpełzną. Żmija zaczepiana potrafi ukąsić. Jak się wtedy zachować? Zobaczcie, jak udzielić pomocy osobie ukąszonej przez węża: Zobacz film: Pierwsza pomoc przy ukąszeniach żmij. Źródło: Dzień Dobry TVN Gniewosz plamisty (Coronella austriaca) To niejadowity wąż, który bardzo często bywa mylony ze żmiją zygzakowatą. Barwa ciała gniewosza plamistego jest rdzawobrązowa lub brązowa u samców, u samic szara lub gliniastoszara. Na głowie oraz karku znajduje się plama w kształcie podkowy lub serca. Gniewosz plamisty jest całkowicie niegroźny dla człowieka, może mierzyć do 90 centymetrów. Wąż ten ma okrągłą źrenicę oka, łagodnie zaokrąglony pysk oraz głowę słabo odgraniczoną od reszty ciała. Po oczach łatwo go odróżnić od żmii zygzakowatej, która ma pionowe źrenice. W naszym kraju jest objęty ochroną. Fot. MLArduengo / Getty Images Wąż Eskulapa (Elaphe longissima) Zapewne nawet nie wiedzieliście, że w Polsce żyją węże, które mogą mierzyć aż 2 metry? Mowa o wężach Eskulapa (najdłuższy osobnik mierzył 225 centymetrów), które nie są jadowite i najczęściej możemy je spotkać w Bieszczadach. Dorosłe osobniki są barwy oliwkowo-szarej, przy czym przednia część ciała jest zazwyczaj jaśniejsza. Wąż Eskulapa to typ dusiciela. Żywi się myszami, jaszczurkami, małymi ssakami i ptakami, pisklętami oraz jajami. Chwyta ofiarę pyskiem, później owija ciałem i dusi przez kilka minut, a na końcu połyka w całości. W naszym kraju jest objęty ochroną. Fot. black_shogun / Getty Images Zaskroniec zwyczajny (Natrix natrix) Zaskrońce nie są jadowite i spotkać je możemy najczęściej na terenach podmokłych i w pobliżu zbiorników wodnych. Zaskrońce występują w całej Europie, bardzo dobrze pływają, natomiast maksymalna długość tego węża to 150 cm. Zaskrońce wyróżniają charakterystyczne, żółte plamki, które łatwo zauważyć. Ubarwienie mają zazwyczaj szarozielone lub brązowe. Zaskrońce połykają swoje ofiary bez zabijania. Fot. DamianKuzdak / Getty Images Zaskroniec rybołów (Natrix tesselata) Zaskroniec rybołów nie jest jadowity. Większość czasu spędza w wodzie, gdzie poluje. Osiąga długość do 150 cm, a jego ubarwienie jest oliwkowe, szare lub zielono-brązowe. W naszym kraju jest objęty ochroną. Fot. Kerrick / Getty Images Padalec zwyczajny (Anguis fragilis) To nie wąż, a beznoga jaszczurka, którą również możemy spotkać w Polsce. Głowa i ogon są bardzo słabo wyodrębnione od tułowia, a barwa jest zwykle brązowa. Jest mały - może mierzyć maksymalnie do 50 centymetrów długości. Padalce polują głównie na ślimaki nagie i dżdżownice. Nie są szybkie, ale poruszają się wykonując wężowate ruchy ciała. Fot. MikeLane45 / Getty Images

gniewosz plamisty lub zaskroniec