grzybica skóry u kota

Grzybica bydła jest jednym z najczęstszych schorzeń skóry u bydła. To choroba zakaźna, która może powodować poważne problemy zdrowotne i produkcyjne u stad. W tym artykule omówimy przyczyny, objawy, leczenie i zapobieganie grzybicy u bydła. Grzybica u kota objawia się m.in. łysieniem, zaczerwienieniem i łuszczeniem się skóry, szorstkością i zmianą koloru sierści, a także swędzeniem i drapaniem. Grzybica może występować w różnych miejscach, takich jak skóra, pazury czy układ oddechowy. Grzybica to jedna z najczęstszych chorób, na które zapadają koty. Występuje z powodu tworzenia się szkodliwego grzyba na skórze zwierzęcia. Mylenie porostów z innymi chorobami jest trudne. Przejawia się w postaci obfitego wypadania włosów. W niektórych przypadkach na skórze dotkniętego chorobą kota mogą tworzyć się krwawiące wrzody Zakażenia okolic o zwiększonej keratynizacji, np. grzybica podeszew stóp i rąk. 200 mg 2 ×/d przez 7 dni lub 100 mg 1 ×/d przez 30 dni. Łupież pstry. 200 mg 1 ×/d przez 7 dni. Ciężkie lub nawrotowe łojotokowe zapalenie skóry. 200 mg 1 ×/d przez 7 dni; po upływie 1 mies. jako leczenie podtrzymujące można stosować 200 mg 1 ×/d U koni, u których grzybica skóry znajduje się w stadium inkubacji w momencie pierwszego szczepienia, może dojść do rozwinięcia się choroby. Zmiany chorobowe zanikają jednak samoistnie w ciągu 2 do 4 tygodni po drugim szczepieniu. W hodowlach rasowych kotów, u których stwierdzono silną grzybicę skóry obserwowano niekiedy negara apa yang namanya mirip nama perempuan 7 huruf. 10 min czytania opublikowano 26 listopada 2021 Grzybice skóry wywołane są przez mikroorganizmy należące do różnych grup. Możemy wyróżnić grzybice wywołane przez grzyby dimorficzne ja histoplazmoza czy sporotrichoza i drożdżaki jak malassezioza oraz grzybice powierzchowne wywołane przez dermatofity. Grzybice wywołane przez grzyby dimorficzne w naszym klimacie zdarzają się bardzo sporadycznie i nie stanowią istotnego problemu, z kolei malssezioza jest dermatozą wtórną wikłającą inne choroby jak przykładowo alergie. Tematem niniejszego artykułu są grzybice powierzchowne określane jako dermatofitozy, które stanowią istotny problem u kotów a dodatkowo jako zoonozy mogą zarażać właścicieli. Choroba nie jest aż tak powszechna jak się powszechnie uważa (wśród dermatologów istnieje nawet takie powiedzenie „jeśli coś wygląda jak grzybica zapewne nią nie jest”), ale w przypadku jej wystąpienia wiąże się zwykle z długotrwałym i kłopotliwym leczeniem. Ostatnie dostępne badania epidemiologiczne wykonane w naszym kraju określiły, że grzybice skóry stanowią niecałe 12% wszystkich problemów dermatologicznych u tego gatunku. Bardzo ważnym aspektem dotyczącym grzybicy jest jej zakaźność dla człowieka. W badaniach stwierdzono, że od ponad 50% kotów pochodzących od właścicieli którzy chorowali na grzybice wyizolowano dermatofity M. canis – dermatofita najczęściej wywołującego tą chorobę u kotów. Co ważne duży odsetek kotów około 15% nie wykazywał jakichkolwiek objawów chorobowych. Koty można więc uznać za jedno z istotniejszych źródeł zakażenia tą chorobą dla człowieka. Cechy szczególne dermatofitów Cechą szczególną grzybów należących do dermatofitów jest predylekcja do skeratynizowanych tkanek - czyli takich, które zawierają w sobie białko keratynę, a więc naskórka, pazurów i włosów. Trzy główne rodzaje dermatofitów odpowiedzialne są za chorobę: Microsporum, Trichophyton i Epidrmophyton. Cechą wspólną dla tych mikroorganizmów jest zdolność do rozkładania białka keratyny dzięki umiejętności do wytwarzania specyficznego, trawiącego ją enzymu. Dermatofity można podzielić są na zoofilne, powodujące grzybice zarówno u ludzi jak i zwierząt ( np. M. canis, T. verrucosum), antropofilne ( T. rubrum, E. floccosum) oraz geofilne (M. gypseum) bytujące w glebie. Dla grzybów zoofilnych głównym gospodarzem są zwierzęta, ale mogą one zakażać również człowieka, dla grzybów antropofilnych głównym gospodarzem jest człowiek ale bywają przypadki zakażenia zwierząt, grzyby geofilne zakażają i ludzi i zwierzęta. Zakażenie niektórymi dermatofitami następuje od typowych gospodarzy. Zakażenia T. mentagrophytes związane są głównie po kontakcie z zakażonymi gryzoniami, tak więc najpowszechniej będzie występować u kotów kotów najważniejszym i najczęściej izolowanym dermatofitem jest M. canis, dużo rzadziej spotyka się grzybice wywołane przez M. gypseum T. mentagrophytes. Pozostałe gatunki takie jak Epidermophyton floccosum, M audouinii, M. cookei, M. nanum, M. persicolor., T. rubrum., T. schoenleinii jak również inne są przyczyną sporadycznych zakażeń. U części kotów możliwe są zakażenia bezobjawowe, ale występowanie tego typu zakażeń jest obecnie kwestionowane. Izolowany z sierści materiał genetyczny dermatofitów często jest jedynie zanieczyszczeniem, a nie dochodzi u takich zwierząt do rozwoju choroby. Uważa się, że główne patogeny dające bezobjawowe zakażenia to M. canis rzadziej M. gypseum, T. terrestre i T. ajelloi a wyjątkowo również T. zarażenia się dermatofitami dochodzi za pośrednictwem artrospor znajdujących się na włosach zwierząt, jak również w środowisku gdzie przebywają chore koty. Oznacza to, że można się zarazić przebywając w miejscu gdzie bytował zakażony kot, nawet długo po tym jak kot opuścił dane miejsce (artrospory zachowują zakaźność przez wile miesięcy).Występuje predylekcja rasowa do rozwoju choroby - częściej stwierdzana jest u - kotów perskich i himalajskich. W przypadku kotów perskich spotykane są trudne do leczenia postacie przewlekłe choroby. Dermatofitozy rozwijają się zwykle u kotów z osłabionym układem immunologicznym. Bardziej podatne są koty młode oraz stare, jak również te, u których występują zakażenia innymi chorobami zakaźnymi jak wirusem niedoboru immunologicznego, wirusem zakaźnego zapalenia otrzewnej, białaczki lub też u zwierząt z nowotworami. Ponadto ciąża i laktacja są czynnikami zwiększającymi podatność na chorobę. Infekcja grzybicza może również prowadzić do zaburzeń w układzie immunologicznym, co jest przyczyną trudności w jej kliniczne grzybicy u kotówGrzybica należy do chorób o dosyć zróżnicowanych objawach klinicznych, a zjawisko to określa się w dermatologii mianem mimikry czyli wzajemnego upodabnianie się klinicznie różnych etiologicznie jednostek chorobowych. Najpowszechniej występującymi objawami są wyłysienia, rumień oraz łuski i strupy. Włosy w miejscach występowania zmian zwykle są połamane. Z powodu nadmiernego rogowacenia naskórka w mieszkach włosowych dochodzi do ich zaczopowania co prowadzi do powstania zaskórników. Niekiedy obecne jest zapalenie mieszków włosowych, co prowadzi do powstania grudek i strupów. Innym możliwym objawem jest typowy dla kotów syndrom - prosówkowe zapalenia skóry. Choroba ta polega na powstawaniu na powierzchni skóry licznych grudek wielkości spotykana jest postać kerion i pseudomycetoma (głęboka guzowata). W przypadku tych postaci choroby powstają guzki i guzy. Wyjątkowo dermatofity odpowiadają za zapalenie zewnętrznego przewodu słuchowego. Wyjątkowa postacią dermatofitozy jest pokrzywka barwnikowa występująca u kotów rasy sfinx i dewon rex w postaci licznych grudek i plamek rozsianych po całej powierzchni chodzi o lokalizacje to najpowszechniej dotyczą one głowy zwierzęcia, jego małżowin usznych i kończyn, chociaż zdarzają się postacie uogólnione. Świąd występujący w przebiegu choroby jest zmienny, bywa że prawie nie występuje, u niektórych kotów jest natomiast grzybicy u kotów Rozpoznanie grzybicy, poza objawami klinicznymi u kota opiera się na badaniach dodatkowych. Pomocne jest badanie w świetle lampy Wooda. Lampa ta emituje promieniowanie ultrafioletowe i powoduje fluorescencje matabolitów wytwarzanych przez niektóre gatunki dermatofitów głównie z rodzaju Microsporum. Ostatnio do rozpoznawania grzybic stosowana jest dermoskopia czyli mikroskopia przyżyciowa, polegająca na oglądaniu pod dużym powiększeniem, od kilkudziesięciu do dwustu razy, powierzchni skóry. W przypadku włosów zakażonych dermatofitami mają one charakterystyczne kształt możliwy do zaobserwowania w tym badaniu. Kolejnym badaniem umożliwiającym rozpoznanie jest badanie włosa lub zeskrobiny pod mikroskopem, co uwidacznia typowe struktury dermatofitów jak zarodniki. W przypadku gdy badania nie są rozstrzygające można wykonać badania badanie hodowlane i histopatologiczne lub badanie PCR. Wadą badania hodowlanego jest długi czas oczekiwania na wyniki ponieważ dermatofity rosną stosunkowo wolno na wynik badania hodowlanego czeka się przynajmniej kilka dni a czasem nawet do 2 tygodni. Badanie histopatologiczne, jest badaniem inwazyjnym wykonywane jest niezbyt powszechnie. Wymaga ono pobrania wycinka skóry (w znieczuleniu) i następnie jego odpowiednim zabarwieniu. Również w tym przypadku okres oczekiwania na wynik może wynosić do dwóch tygodni. Metoda ta jest zarezerwowana do diagnostyki guzowatych form grzybic. Oznaczenie materiału genetycznego dermatofitów metoda PCR jest szybsze i podobnie jak badanie hodowlane pozwala na identyfikację gatunku. Wadą metody jest jej bardzo duża czułość powodująca, że wykryty zostanie również materiał genetyczny w przypadku gdy jest on jedynie zanieczyszczeniem ze środowiska, a do rzeczywistego zakażenia nie doszło. Metoda ta da więc wynik dodatni u kota już wyleczone na powierzchni skóry którego jest materiał genetyczny pochodzący od martwych dermatofitów. Wynik dodatni testu PCR więc nie zawsze należy wiązać z rzeczywistym grzybicy u kotówW przypadku gdy dermatofitoza zostanie potwierdzona jedną z podanych powyżej metod, leczenie jest zwykle długotrwałe. Generalnie opiera się ono na stosowaniu leków miejscowych i ogólnoustrojowych. Zaleca się by skrócić włos co ułatwia penetrację leków i zmniejsza zanieczyszczenie środowiska zarodnikami. Poza bardzo ograniczonymi miejscowymi zmianami stosowane jest jednoczesne leczenie miejscowe i ogólnoustrojowe. Samo leczenie miejscowe z zastosowaniem maści czy płynów zawierających w swoim składzie leki przeciwgrzybicze nie zawsze jest skuteczne w związku ze specyficznym behawiorem kota (po prostu leki są szybko zlizywanie i zbyt krótko znajdują się na powierzchni skóry kota). Alternatywa jest kąpiel całego zwierzęcia w szamponach zawierających w swoim składzie substancje przeciwgrzybicze których kilka jest dostępnych w Polsce. Leczenie ogólnoustrojowe opiera się natomiast na podawaniu leków przeciwgrzybiczych zwykle doustnie w tabletkach przez okres czasem nawet kilku tygodni. Metoda jest uciążliwa zarówno dla kota jak i właściciela. Inną metodą leczenia jest stosowanie szczepionek przeciwgrzybiczych chociaż w tym przypadku ostatnio poddawana jest w wątpliwość możliwość wyleczenia kota wyłącznie za pomocą szczepień metafilaktycznych czyli w trakcie trwania choroby. Szczepienie kotów jest ponadto skuteczną metodą by zapobiegać ponownemu wystąpieniu choroby. Dlatego, nawet jeśli leczenie nie polegało na stosowaniu szczepionek warto jest by kot został zaszczepiony po przebyciu choroby i następnie regularnie doszczepiany. Szczególnie na szczepienie przeciwko grzybicy powinni zwrócić uwagą właściciele kotów wychodzących. Koty takie podczas spacerów spotykają się z innymi dzikimi zwierzętami oraz innymi kotami, od których łatwo mogą się zarazić dermatofitozą. Drugą grupą kotów szczególnie narażonych na wystąpienie grzybicy są koty wystawowe, które często podróżują i kontaktują się z innymi osobnikami swojego gatunku. Nadmienić warto również, że ponieważ do grzybicy a zwłaszcza do bezobjawowego nosicielstwa predysponowane są koty długowłose, one również powinny być szczepione przeciwko dermatofitozie. Stosowanie regularnych szczepień ustrzeże nas przed koniecznością często trwającego kilka tygodni leczenia oraz ochroni nas przed zarażeniem się od kota grzybicą Objawy dermatofitozy u kota w postaci wyłysień i stropów na głowie i małżowinach usznych Zakażenie dermatofitami pazurów widoczna ich deformacja Ryc. 3 Dermatofitoza u młodego kota, na kończynie miednicznej widoczne wyłysienie i znacznych rozmiarów łuskostrup Fluorescencja w światle lamy Wooda włosów zakażonych dermatofitem M. canis Ryc. 5 Zarodniki dermatofitów widoczne w badaniu mikroskopowym włosa. Literatura:Angarano D., Scott D.: Use of ketoconazole in treatment of dermatophytosis in a dog. J. of the AVMA 190, 1433–1434, Bensignor E.: Dermatophytosis due to Microsporum persicolor (13 cases) or Microsporum gypseum (20 cases) in dogs. Vet. Dermatol. 10, 1-79, 1999Cornelissen F., Vanden Bossche H.: Synergism of the antimicrobial agents miconazole, bacitracin and polymyxin. B. Chemotherapy 29, 419–427, P., Moriello K., Shaw S.: A review of systemic antifungal agents. Vet. Dermatol. 6, 59–66, K., Medleau L., Cornelius L.: Evaluation of the toxicity of topical enilconazole in cats. 4th World Congress of Veterinary Dermatology A., Rohrbach B., Toal R., Rinaldi M., Grace L., Jones J.: Treatment of blastomycosis with itraconazole in 112 dogs. J. of Vet. Int. Med. 10, 365–371, H., Hepler D., Larson K.: Effectiveness of a topical antifungal agent (clotrimazole) in dogs. J. of the AVMA 179, 163–165, K., Coyner K., Trimmer A. i wsp.: Treatment of shelter cats with terbinafine and concurrent lime sulfur rinses. Vet. Dermatol., 2013, 24, C., Diesel A., Patterson i wsp.: Charakterization of the cutaneus mycobiota in healthy and allergic cats using next generation sequencing. Vet. Dermatol., 2017, 28, Treatment of dermatophytosis in dogs and cats: review of published studies. Vet. Dermatol. 15, 99–107, Coyner K., Paterson S., Mignon B.: Diagnosis and treatment of dermatophytosis in dogs and cats. Vet. Dermatol., 2017, 28, D., Miller W., Griffin C.: Muller & Kirk’s Small Animal Dermatology, 6th Edition, Saunders, Philadelphia, USA, Szczepanik, Piotr Wilkołek, Grzegorz Kalisz, Anna Śmiech Urticaria pigmentosa due to Microsporum canis Infection in a Sphynx Cat - Case report. Acta Vet. (Beogr. 2020, 70, 511-517 Autor: dr hab. Marcin Szczepanik 2 miesiące ago 0 Grzybica – to dość ciężkie choroby, spowodowane przez grzyby. U kotów jest najczęściej atakuje skórę i ustępuje samoistnie, nawet bez użycia leków. Jednak traktować zwierzę trzeba, szczególnie ze względu na ryzyko zakażenia człowieka. Jak ustalić grzybicy u kota? Instrukcja Obserwuj zachowanie zwierzaka, szczególnie jeśli jest na ulicy. Swędzenie może być pierwszym objawem rozpoczynającego się choroby. Przy лишае u kotów zazwyczaj swędzenie uszu. Jeśli zwierzę często choruje i ma obniżona odporność, prawdopodobieństwo zakażenia grzybem pozbawiając u niego wyżej. Należy dokładnie sprawdzić mieszków szata kota, zwracając szczególną uwagę na głowie, uszach i ogonie. Klasycznym objawem grzybicy są małe okrągłe plamy, pozbawione włosów. Skóra w tych miejscach mogą wystąpić zaczerwienienia, łuski, pęcherze i wrzody. Z czasem ogniska pozbawiając mogą się rozmnażać. Czasami chorobowo przekraczają pysk zwierzęcia, i można je pomylić z objawami innych chorób skóry. W niektórych przypadkach grzybicy może obejmować całe ciało, skóra staje się gruczołów łojowych, pokryte skorupą i łuszczy się. Zdeformowane i nieprawidłowo rosnące pazury – to jeszcze jeden objaw porażenia grzybicze choroby. Umów się na diagnostykę u weterynarza. Badania люминисцентной lampą Wooda może ujawnić niektóre rodzaje grzybów pozbawiając pod jego promienie są fluoryzują. Jednak ten sposób nie jest na tyle wiarygodne – niektóre gatunki z rodzaju Microsporum canis nie reagują na tę lampę, a Trichophyton mentagrophytes w ogóle się nie świecą. A jeśli badanie wykaże obecność zarodników grzybów, pamiętaj – zwierzę nie musi boleć. Inna możliwość określenia grzybicy u kotów – zwiedzanie wełna na krawędziach obszarów dotkniętych katastrofą. Wykryć chorobę w ten sposób można w około połowie przypadków. Najbardziej niezawodny sposób diagnozowania grzybicy – siew grzybicze kultury. Do tego celu używa się skrobanie z chorego obszaru skóry. Próbka jest umieszczana w specjalnym roztworze, zaprojektowany dla rozpoznania sporu pozbawiając. Porada Jeśli twój pies jest chory, ograniczyć jego kontakty z członkami rodziny, szczególnie z dziećmi. Starannie przestrzegać zasad higieny osobistej, a w przypadku wystąpienia objawów pozbawiając należy skonsultować się z dermatologiem. Powiązane artykuły Zdrowy kot powinien mieć błyszczącą, przylegającą sierść i zdrową, dobrze nawilżoną skórę bez przebarwień. Wygląd skóry i włosów może często podpowiedzieć nam, że z kotem dzieje się coś niedobrego. Zmiany skórne u kota niekoniecznie świadczą o tym, że proces choroby jest miejscowy. Oprócz chorób dotyczących tylko skóry – zapaleń bakteryjnych, grzybiczych, obecności pasożytów zewnętrznych, wyróżniamy też szereg przypadłości, które mają głębsze podłoże – np. choroby endokrynologiczne. W poniższym artykule opiszę kilka grup chorób, dotyczących skóry u kota i najczęstsze choroby skóry. 1. Jakie są funkcje skóry u kota? 2. Bakteryjne choroby skóry kota 3. Grzybicze choroby skóry kota 4. Zaburzenia skóry wywołane przez pasożyty 5. Zaburzenia skóry wywołane nadwrażliwością 6. Zaburzenia skóry o podłożu autoimmunologicznym 7. Wyłysienia 8. Zaburzenia rogowacenia i zaburzenia łojotokowe 9. Nowotwory 10. Choroby skóry u kota – podsumowanie Jakie są funkcje skóry u kota? W istocie stan skóry, wygląd okrywy włosowej w bardzo dużym stopniu daje nam informacje dotyczące ogólnej kondycji zwierzęcia. A okrywa włosowa sama w sobie pełni dla organizmu bardzo istotne funkcje. Najważniejszą funkcją jest funkcja ochronna – skóra chroni organizm przed szkodliwymi czynnikami, takimi jak drobnoustroje, promieniowanie, substancje toksyczne, uszkodzenia mechaniczne. Kolejna funkcja skóry to funkcja czuciowa: zakończenia nerwowe znajdujące się na skórze pozwalają na przekazywanie informacji. Skóra pełni także istotną rolę termoizolacyjną – dzięki tkance tłuszczowej, która źle przewodzi ciepło. Skóra pełni także rolę wydzielniczą – bierze udział w regulacji gospodarki wodnej w organizmie poprzez gruczoły łojowe i potowe oraz termoregulacyjną. To tylko niektóre z funkcji, jakie wykonuje skóra. Kocie choroby skóry mogą być wywoływane przez wiele różnych czynników. Ze względu na czynnik wywołujący, choroby skóry możemy podzielić na kilka grup. Bakteryjne choroby skóry kota Do bakteryjnych chorób skóry u korów możemy zaliczyć: ropno-urazowe zapalenie skóry (hot spot), bakteryjne zapalenie mieszków włosowych, głębokie ropne zapalenie skóry, ropnie podskórne. Są to choroby skóry wywołane przez bakterie, często mające inną przyczynę pierwotną: ugryzienia pcheł, nadwrażliwość, uraz, kontaktowe zapalenie skóry. Objawy mogą być bardzo różne – często są to zmiany skórne: zaczerwieniania skóry, strupy, silny świąd, czy jak w przypadku ropnia – wyniesiony ponad powierzchnię guzek, wypełniony ropno-krwistą wydzieliną. Czasami dołączają się objawy ogólne w postaci powiększenia węzłów chłonnych, gorączki czy ogólnego gorszego samopoczucia. Niektóre bateryjne choroby skóry kota można leczyć tylko miejscowo – za pomocą szamponów, maści czy leków w sprayu. Często jednak pomocna jest terapia antybiotykowa, która jest długotrwała – czasem wymagane jest podawanie antybiotyków nawet 6-8 tygodni, również tydzień po zniknięciu zmian i objawów. Nigdy nie podawaj kotu leków bez konsultacji u lekarza weterynarii. Grzybicze choroby skóry kota Do grzybiczych chorób skóry, które występują u kotów wymienić można: malasseziozę (u kotów dość rzadko), dermatofitozę (zakażenie łodygi włosa i warstwy rogowej, wywołane przez keratofilne grzyby), zakażenia grzybami saprofitycznymi – np. histoplazmoza czy kryptokokoza. Najczęstsze choroby skóry to dermatofitoza, która pojawia się głównie u młodych i starszych kotów, u osobników z nie do końca dobrze działającym układem odpornościowym. Predysponowane do tej jednostki chorobowej są koty perskie. Objawy dermatofitozy mogą być następujące: świąd minimalny lub łagodny (czasami grzybica może przebiegać bez świądu), zmiany obejmują zwykle obszary koliste, nieregularne z rozszerzającym się wyłysieniem i łuszczeniem. Pozostające włosy mogą wyglądać jak szczecina lub być złamane. Inne objawy choroby skóry u kotów to rumień, grudki, strupy, łojotok. Leczenie skóry u kotów polega na miejscowym stosowaniu leków przeciwgrzybiczych, podawaniu preparatów podnoszących odporność. U kotów wskazane jest także ogólne leczenie grzybicy. Wynika to z ich trybu życia – koty bardzo intensywnie się myją, liżąc swoje futerko, dlatego bardzo szybko roznoszą proces chorobowy na całą sierść i skórę. Zaburzenia skóry wywołane przez pasożyty Problemy ze skórą i choroby skóry u kotów mogą także wywołać pasożyty, takie jak: kleszcze, nużeńce (organizmy, żyjące w mieszkach włosowych u każdego kota, jednak w przypadku spadku odporności czy zachwiania równowagi mogą zbyt intensywnie się namnożyć, powodując objawy chorobowe), świerzbowiec, Chejletieloza (inaczej łupież wędrujący), roztocza uszu, pchły, wszawica i wszołowica. Objawy wyróżniające te najczęstsze choroby skóry mogą być bardzo różne – najczęściej pojawia się silny świąd. Leczenie polega na stosowaniu preparatów przeciwpasożytniczych. Zaburzenia skóry wywołane nadwrażliwością Alergiczne pchle zapalenie skóry (APZS), atopia, czyli nadmierna reakcja organizmu na alergeny znajdujące się w środowisku, nadwrażliwość pokarmowa kotów, nadwrażliwość na ukąszenia komarów, kontaktowe zapalenie skóry. Alergiczne pchle zapalenie skóry (w skrócie APZS) to rodzaj alergii skórnej, która wiąże się z nadwrażliwością psów i kotów na białka, znajdujące się w ślinie pcheł. Podczas ugryzienia przez pchłę, do skóry i naskórka zostaje wprowadzony alergen, który wywołuje nadmierną reakcję ze strony zwierzęcia, najczęściej objawiającą się intensywnym świądem skóry u kotów. Reakcja ta może być tak silna, że wystarczy ugryzienie tylko jednej pchły, aby pojawiły się pierwsze objawy! Zaburzenia skóry o podłożu autoimmunologicznym Grupa chorób, w których organizm kota wytwarza przeciwciała w stosunku do swoich własnych komórek, niszcząc je. Zaliczamy tutaj takie choroby skóry u kotów: pęcherzycę liściastą, pęcherzycę zwykłą, toczeń rumieniowaty, zapalenie naczyń skórnych. Objawy mogą być bardzo różne. Leczenie polega na podawaniu leków immunosupresyjnych, które mają za zadanie hamować nadmierną reakcję obronną organizmu kota. Choroby i ich leczenie często jest dożywotnie i trudne. Wyłysienia To grupa chorób, objawiających się miejscowymi lub uogólnionymi wyłysieniami, często związanymi z układem endokrynologicznym. Do takich chorób u kotów możemy zaliczyć: nadczynność kory nadnerczy, łysienie plackowate, łysienie na tle psychogennym u kotów (łysienie spowodowane nadmiernym, intensywnym wylizywaniem, najczęściej boków ciała, z powodu stresu czy depresji). Zaburzenia rogowacenia i zaburzenia łojotokowe Zaliczyć tutaj możemy łojotokowe zapalenie skóry, trądzik kotów, zapalenie skóry pyska kotów perskich. Trądzik kotów jest często występującym zaburzeniem rogowacenia mieszkowego i przerostu gruczołów łojowych. W trakcie przebiegu choroby na brodzie, dolnej i sporadycznie górnej wardze tworzą się czarne zaskórniki. Jeśli zmiany ulegają wtórnym infekcjom, mogą się rozwijać grudki i krosty, a czasem czyraki oraz zapalenie tkanki łącznej. W przypadkach o ciężkim przebiegu skóra zmieniona chorobowo może być obrzęknięta, pogrubiała, z torbielami i bliznami. Leczenie najczęściej jest tylko miejscowe, czasami jednak konieczna jest ogólna terapia antybiotykowa. Zapalenie skóry pyska kotów perskich jest chorobą o nieznanej etiologii. Czarne, woskowe masy zbierają się wokół oczu, warg lub na brodzie, powodując zmatowienie sierści. Początkowo zmiany i stan skóry nie powodują świądu, jednak, w miarę jak się pogłębiają i rozwija się stan zapalny, może pojawić się świąd. Można obserwować zmiany wysiękowe i rumieniowe na fałdach skórnych pyska, śluzowy wypływ z oczu, zaczerwienienie skóry wokół oczu oraz zapalenie zewnętrznych kanałów słuchowych z czarną, woskową wydzieliną. Nowotwory Skóra jest też dosyć częstym miejscem pojawiania się różnego rodzaju nowotworowych i nienowotworowych guzów. Mogą być to zmiany łagodne lub złośliwe. Przykładem może być rak płaskonabłonkowy (złośliwy nowotwór, stanowiący około 15% guzów skórnych u kotów), łagodne guzy mieszków włosowych, guzy gruczołów łojowych, potowych, włókniakomięsaki, naczyniaki, naczyniakomięsaki, tłuszczaki, tłuszczakomięsaki, guzy komórek tucznych, chłoniak epiteliotropowy, plazmocytoma, histiocytoma, czerniak, brodawki skóry. Przy guzowatych zmianach na skórze możemy pobrać biopsję i wykonać z niej cytologię, żeby określić mniej więcej rodzaj guza. Najczęściej jednak wskazane jest całkowite wycięcie zmiany z odpowiednim marginesem i wysłanie na badanie histopatologiczne. Choroby skóry u kota – podsumowanie Jak widzimy wyżej – istnieje bardzo wiele chorób dotyczących skóry kota. Jeśli zauważymy jakąkolwiek niepokojąca zmianę na skórze naszego pupila – poradźmy się lekarza weterynarii. Czasem przyczyna może być bardzo błaha, jednak zdarza się, że niepozorne zmiany na skórze mogą okazać się czymś bardzo niebezpiecznym. Grzybica jest uciążliwą chorobą. Umiejscawia się na okrywie włosowej kola. powodując plackowate łysiny. Jest to choroba odzwierzęca – zoonoza, która przenosi się na człowieka wywołując czerwone plackowate wypryski zwłaszcza na ramionach, gdzie kot był trzymany. Lekarz weterynarii może stwierdzić grzybicę w okrywie włosowej kota dopiero pod specjalną lampą Wooda (wskazane jest pobranie zeskrobmy ze skóry i wyhodowanie kultury). Leczenie jest na ogół proste, ale może być niebezpieczne dla kotek w ciąży. Należy przede wszystkim usunąć wszystkie przybory do czesania kota, wymyć pomieszczenie wodą ze środkiem dezynfekcyjnym, by zniszczyć pozostałe zarodniki grzyba. Mogą one zachować żywotność przez długi okres, Niekiedy występuje też u kotów silna erozja górnej wargi pyszczka. Przyczyna tej choroby skóry nie jest znana. Może być jednak z dobrym skutkiem wyleczona kortizonami. Dobre wyniki daje także zamrożenie chorej tkanki. Inna miejscowa choroba skóry pojawić się może na ogonie reproduktora, gdyż nęka ona przeważnie koty niekastrowane. Powodem jej jest nadprodukcja tłustej wydzieliny z gruczołów mieszczących się u nasady ogona. Regularne mycie tej partii ciała dla usunięcia wydzieliny zapobiegnie infekcji. Choroby skóry u kota w zdecydowanej większości przypadków to niegroźne dolegliwości, które dzięki dobraniu odpowiedniego leczenia można łatwo wyleczyć. Choroby skóry najczęściej objawiają się świądem, zaczerwienieniem, wykwitami, wypryskami, krostkami, strupkami, łuszczeniem się naskórka czy wypadaniem włosa. Skuteczna terapia jest możliwa tylko w przypadku postawienia trafnej diagnozy dlatego, dlatego jeżeli podejrzewasz, że twój kociak może zmagać się z chorobą skóry, koniecznie zasięgnij porady u lekarza weterynarii. Stanowczo odradzamy próby samodzielnego leczenia zwierzaka. Pamiętaj – kuracja pupila domowymi sposobami może doprowadzić do poważnych skutków, w tym nawet do utraty życia kota! Choroby skóry u kota na tle alergicznym Kłopoty ze skórą, okrywą włosową, zewnętrznym przewodem słuchowym, spojówkami czy też śluzówkami mogą być powodowane wieloma czynnikami. W diagnostyce bierze się pod uwagę schorzenia tła alergicznego, zaburzenia hormonalne, choroby przemiany materii, niedobór makro- i mikroelementów, niedobory witaminowe, błędy dietetyczne, choroby pasożytnicze skóry (nużyca, świerzbowiec, pchły i wszy), choroby pasożytnicze (glistnica i tasiemczyca), grzybice i choroby wywoływane przez drożdżaki, choroby tła bakteryjnego oraz procesy nowotworowe. W zależności od rodzaju objawów klinicznych schorzenia, lekarz weterynarii zwykle kieruje czworonoga na badania specjalistyczne. Dopiero na podstawie ich wyników podejmowane jest odpowiednie leczenie. Choroby skóry u kota na tle bakteryjnym W przypadku podejrzenia u kota choroby skóry na tle bakteryjnym czy też grzybiczym należy wykonać dodatkowe badanie mikrobiologiczne (takie jak: wymaz, ewentualnie naskórek, posiew i antybiogram). Po określeniu czynnika chorobotwórczego i zbadaniu wrażliwości na antybiotyki lekarz weterynarii zaleca właściwe postępowanie – zarówno miejscowe, jak i ogólne. Należy przy tym pamiętać, że niektóre schorzenia skóry, np. gronkowce, leczą się bardzo trudno i długo, dając czasami wznowienia procesów chorobowych. W takich przypadkach trzeba zastanowić się nad podniesieniem odporności zwierzęcia, podając mu autoszczepionkę lub inne specyfiki immunostymulujące. Regularnie sprawdzaj stan skóry swojego pupila. Dzięki temu zmiany, które zauważysz, zostaną szybko wykryte, co z kolei zaowocuje krótszym i skuteczniejszym leczeniem. W końcu dobro i zdrowie naszych zwierząt powinno być na pierwszym miejscu.

grzybica skóry u kota