gruczolak odbytu u psa rokowania

Przepuklina u psa może pojawić się z przyczyn genetycznych, a także w wyniku urazu mechanicznego, ciąży czy otyłości. Dochodzi wtedy do rozdarcia tkanki, a jej charakterystycznym objawem jest miękka wypukłość w miejscu powstania przepukliny. Występuje kilka rodzajów tej patologii, a leczenie wymaga zazwyczaj - choć nie zawsze Nazywane psią pseudokoprostazą (lub bizonkiem), odchody, które utknęły lub zwisają z futra otaczającego odbyt psa, mogą spowodować, że pies ciągnie zad po podłodze, aby się od nich uwolnić. U psów długowłosych może to stać się stanem przewlekłym, a profilaktyka jest najlepszą metodą leczenia. Jeśli włosy wokół odbytu Zapalenie płuc u psa: objawy. Do objawów zapalenia płuc u psów należą: senność, utrata apetytu, kaszel i utrudnione oddychanie, szybkie męczenie się. Przewlekły kaszel u psa może świadczyć także o innych chorobach układu oddechowego, takich jak np. kaszel kenelowy. Dlatego też ostateczną diagnozę postawi lekarz weterynarii. Guzy często nie dają żadnych objawów. W niektórych rodzajach występują np. nieprawidłowe krwawienia z pochwy. Nie każdy guz jajnika to rak, wiele zmian ma charakter łagodny i poddaje się wycięciu. Leczenie złośliwego raka jajnika uzależnione jest od stadium zaawansowania choroby. Fotolia. 4.4. Gruczolak niewielkich rozmiarów pozostaje często nierozpoznany za życia. Gruczolaki przysadki można podzielić ze względu na ich rozmiar na: makrogruczolaki i mikrogruczolaki oraz ze względu na czynność hormonalną na: takie, które wydzielają hormony – hormonalnie czynne lub takie, które są nieczynne hormonalnie. negara apa yang namanya mirip nama perempuan 7 huruf. witam, mój pies- mieszaniec (w lipcu skończy 17lat) miał ostatnio krwotok z pyska wywołany stanem zapalnym zębów. zostały one usunięte, podano mu antybiotyki. przy okazji okazało się, że z serduszkiem nie jest najlepiej, przepisano mu bemecor (2x 1/4 tabletki dziennie), z powodu podwyższonego mocznika (160) przepisano furosemid (3x 1/2 tabletki). martwi mnie jednak to, że pies ma jeden duży guz przy odbycie (po jego lewej górnej stronie) i podobno parę w środku, kilka widać kiedy się załatwia. na moje dociekania co z tymi guzami, pan doktor jedynie powiedzial, ze dopoki mu nie przeszkadzaja nie nalezy ruszac. w trakcie rwania zebow, gdy spal dokonano plukania gruczolow. moj pies nie nalezy do tych, które współpracują z weterynarzami :) więc przepisano czopki (6). lekarz powiedział, że wycięcie guzów jest równoznaczne z nietrzymaniem kału po zabiegu. nie wiem jakie jest tego ryzyko? czy istnieje ryzyko, że jest to rak? lekarz niespecjalnie chciał ze mną rozmawiać na ten temat. psu nie przeszkadzają na razie, kiedyś wylizywał gdy ranka pękła, ale poza tym je, załatwia się itd. się, czy chwilowa poprawa stanu skóry w tym miejscu nie jest związana z podaniem mu antybiotyków po zabiegu związanym z zębami. czy można to jakoś wyleczyć? pies ma swoje lata, ale chciałabym, żeby został z nami jak najdłużej w jak najbardziej komfortowych warunkach. czy może pomocna okaże się jakaś inna dieta? jeśli tak to jaka? na razie do zwykłej karmy z puszki dodajemy trochę siemienia, aby łatwiej mógł się wypróżniać. Będę wdzięczna za odpowiedź, odchodzimy tu wszyscy od zmysłów i gubimy się już w różnych opiniach. Pozdrawiamguzy odbytu u psa są hormonozależne, często mają złosliwy charakter, aby spowolnić ich wzrost powinno się pieska wysterylizowac ,z uwagi jednak na wiek psa i dodatkowe schorzenia trzeba taką operację przeanalizować, wycięcie guyza nieraz rzeczywiście może spowodować uszkodzenie zwieracza odbytu, leczenie zachowawcze mozna prowadzic po wysterylizowaniu psa podając Tamoxifen ale taka kuracja nie daje 100 % pewności WSZYSTKO CO POWINIENEŚ WIEDZIEĆ O GRUCZOŁACH OKOŁOODBYTOWYCH TWOJEGO PSA Problemy związane z gruczołami zaczynają się, gdy zatoki okołoodbytowe psów lub kotów są przepełnione, zablokowane czy też podrażnione. Wszystkie psy i koty mają dwa gruczoły okołoodbytowe (zwane również zatokami), zlokalizowane po obu stronach odbytu. Zdrowe gruczoły, zwykle wielkości małego winogrona, w celu znakowania terenu zapachem uwalniają kilka kropli wydzieliny podczas każdej defekacji. UMIEJSCOWIENIE GRUCZOŁÓW OKOŁOODBYTOWYCH Ilustracja przedstawia przeciętną wielkość (P) oraz położenie gruczołów okołoodbytowych. Należy pamiętać, że zatoki okołoodbytowe są organem wewnętrznym i nie można ich zobaczyć podczas obserwacji tylnej części ciała psa. W przypadku, gdy gruczoły spuchną i zablokują się z powodu zaburzonego procesu opróżniania, pies czuje ogromny dyskomfort związany z dolegliwościami bólowymi. Aby pozbyć się dyskomfortu i nacisku spowodowanego przepełnieniem zatok, pies może saneczkować i/lub wylizywać okolice odbytu. Na zdjęciu widać tylko jeden powiększony gruczoł (L), natomiast w większości przypadków dotyczy to obu.+ OBJAWY ZWIĄZANE Z PROBLEMAMI GRUCZOŁÓW OKOŁOODBYTOWYCH PSÓW Przepełnienie zatok okołoodbytowych wiąże się z naciskiem, który powoduje bardzo duży dyskomfort, a nie rzadko ból. Najczęstszym objawem związanym z pojawieniem się problemów z gruczołami jest saneczkowanie – ocieranie tylną częścią ciała o podłogę, a często i inne powierzchnie. Poza saneczkowaniem, innymi objawami mogą być: wydzielina o bardzo nieprzyjemnym zapachu, nadmierne wylizywanie tylnej części ciała, dyskomfort podczas chodzenia lub siedzenia, problemy z wypróżnianiem, podrażnienia/zaczerwienienia odbytu. KLINICZNE OBJAWY PROBLEMÓW Z GRUCZOŁAMI OKOŁOODBYTOWYMI PSÓW saneczkowanie i dyskomfort związany z tylną częścią ciała nadmierne wylizywanie odbytu problemy z wypróżnianiem wydzielina o bardzo intensywnym i nieprzyjemnym zapachu krwawienie i/lub obrzęk w okolicy odbytu PRZYCZYNY POWSTAWANIA PROBLEMÓW Z GRUCZOŁAMI OKOŁOODBYTOWYMI Przyczyn powstawania problemów z gruczołami okołoodbytowymi może być bardzo wiele, a w większości przypadków jest ich kilka jednocześnie. Jednak najczęstszą przyczyną są problemy żołądkowo-jelitowe / trawienne psów. Żeby gruczoły mogły opróżniać się samoistnie, stolec powinien mieć prawidłową konsystencję i twardość, aby podczas defekacji dochodziło do nacisku i ‘wyciśnięcia’ gruczołów. Natomiast jeżeli pies oddaje miękkie, małe i luźne stolce prawidłowe opróżnianie zatok może być utrudnione lub całkowicie niemożliwe. Innymi częstymi przyczynami powstawania problemów są alergie (w tym atopia). Alergie u zwierząt domowych objawiają się w postaci zaczerwienienia i podrażnień występujących na skórze, najczęściej w okolicach uszu, łap, brzucha, a także w okolicach gruczołów okołoodbytowych. Kolejną częstą przyczyną powstawania problemów jest anatomia psa: jeżeli gruczoły usytuowane są w sposób nieprawidłowy, tj. zbyt nisko lub za głęboko może to powodować trudności z samoistnym opróżnianiem zatok. zaburzenia układu pokarmowego małe, miękkie i luźne stolce alergie (w tym atopia) anatomia (nieprawidłowe usytuowanie gruczołów) inne – w tym infekcje, nowotwory lub zbyt częste wyciskanie (jatrogenia) ANATOMIA GRUCZOŁÓW OKOŁOODBYTOWYCH PSÓW Gruczoły / zatoki okołoodbytowe umiejscowione są w pobliżu odbytu, pomiędzy dwiema warstwami mięśni. Samoistne opróżnianie gruczołów następuje w momencie przejścia stolca, który wywiera nacisk i tym samym usuwa wydzielinę na zewnątrz. Grafika obok przedstawia również ropień jednego z gruczołów, który powstaje w wyniku infekcji lub przepełnienia zatok okołoodbytowych. Ropień może doprowadzić do pęknięcia zatoki i powstania przetoki, która powoduje ogromny ból i obrzęk. Powstawaniom ropni, a co za tym idzie przetok, można zapobiec stale monitorując funkcjonowanie gruczołów. KIEDY NALEŻY ZWRÓCIĆ SIĘ O POMOC DO LEKARZA WETERYNARII Mimo tego, że początkowo saneczkowanie może wydawać się zabawne, nieleczone problemy z gruczołami okołoodbytowymi z pewnością nie są powodem do śmiechu. Saneczkowanie jest oznaką bólu i dyskomfortu, a pies poprzez ocieranie tylną częścią o podłoże próbuje złagodzić nacisk wywołany przepełnionymi zatokami okołoodbytowymi. Jeżeli gruczoły nie są w stanie opróżnić się samoistnie (w sposób naturalny), konieczna jest jak najszybsza wizyta u lekarza weterynarii, który wyciśnie ich zawartość manualnie. Zignorowanie problemów z gruczołami okołoodbytowymi może doprowadzić do infekcji, w tym bardzo bolesnego ropnia, który wymaga leczenia farmakologicznego (w tym podawania antybiotyków). Ropień objawia się w postaci dużego, zaczerwienionego guza / obrzęku w okolicach odbytu. W przypadku pęknięcia dochodzi do powstania bolesnej przetoki, która wiąże się z wyciekiem ropy oraz krwawieniem. W cięższych przypadkach wykonuje się zabieg chirurgiczny w celu usunięcia ropnia lub nawet całych gruczołów. CO MOŻESZ ZROBIĆ W DOMU Aby gruczoły okołoodbytowe Twojego psa opróżniały się w sposób prawidłowy jego stolec musi być duży i o prawidłowej konsystencji, aby wywierać nacisk na zatoki podczas defekacji. Wysokiej jakości dieta bogata w składniki odżywcze, ma kluczowe znaczenie przy formowaniu zwartego stolca oraz dla prawidłowego funkcjonowania gruczołów okołoodbytowych. Podawanie psu Glandex® gwarantuje zapewnienie odpowiedniej ilości błonnika w diecie, minimalizuje problemy z gruczołami okołoodbytowymi i wspomaga prawidłowe wypróżnianie. Niektórzy właściciele psów uczą się wyciskania gruczołów w warunkach domowych. Jednakże nie jest to łatwa i przyjemna czynność (zarówno dla psa, jak i jego właściciela), dlatego najlepiej oddać psa w ręce profesjonalisty, tj. lekarza weterynarii. Poniższy filmik pokazuje jak weterynarz prawidłowo wyciska przepełnione gruczoły okołoodbytowe. JAK WYCISKAĆ GRUCZOŁY OKOŁOODBYTOWE W powyższym filmiku lekarz weterynarii dr James Bascharon pokazuje, jak we właściwy sposób należy wyciskać gruczoły okołoodbytowe psów. Doktor James prezentuje dwie różne metody wyciskania, zewnętrzną i wewnętrzną. Należy jednak pamiętać, że wyciskanie gruczołów okołoodbytowych w domu może być trudne dla osoby niedoświadczonej i nie każdy jest w stanie wykonać tę czynność samodzielnie. Rekomenduje się, aby gruczoły były wyciskane przez wykwalifikowanego lekarza weterynarii! Ważne jest również jak najszybsze zasięgnięcie porady weterynarza, w przypadku zauważenia problemów z gruczołami. Oprócz manualnego wyciskania gruczołów, podawaj swojemu psu Glandex® w celu wspomagania naturalnego opróżniania zatok okołoodbytowych. Psy i koty, u których zdiagnozowano nowotwór, stanowią dużą grupę pacjentów w gabinecie weterynarza. Nowotwór u psa i kota jest częstym schorzeniem. Jak podkreślają eksperci, dzięki zastosowaniu odpowiednich diet, szczepień ochronnych oraz fachowej pomocy medycznej, zwierzęta dożywają coraz częściej sędziwego wieku. Oznacza to, że można spodziewać się rosnącej liczby nowotworów wykrywanych u zwierząt. Szacuje się, że choroba nowotworowa stanowi przyczynę śmierci około 30-50% psów i kotów. Należy pamiętać, że dzięki rozwojowi onkologii weterynaryjnej wiele zwierząt udaje się skutecznie wyleczyć. Statystycznie, ponad połowa ogółu czworonożnych pacjentów trafiających do weterynarza miała, ma lub zachoruje na nowotwór. Poniższy poradnik Nowotwór u psa i kota zawiera najważniejsze informacje dotyczące rozwoju, objawów, diagnostyki oraz wykrywania chorób nowotworowych u zwierząt. SPIS TREŚCI: Nowotwór u psa i kota – jak powstaje Rodzaje nowotworów u kotów i psów Najczęstsze objawy choroby nowotworowej u zwierząt Jak wykryć nowotwór u psa i kota Badania obrazowe i diagnostyka onkologiczna czworonogów Nowotwór u psa i kota – jak powstaje Nowotwór u psa i kota należy definiować jako niezapalny rozrost tkanki prawidłowej, którego istotą są zmiany w aparacie genetycznym przekazywane komórkom potomnym, postępujące i nie cofające się pomimo usunięcia przyczyny, która ów rozrost wywołała. Komórki nowotworu nie poddają się mechanizmom regulacyjnym ustroju, a w obszarach objętych procesem nowotworzenia proliferacja (mnożenie się) komórek ma zdecydowaną przewagę nad ich obumieraniem. W związku z tym, że komórki guza wykazuję duże zapotrzebowanie na substancje energetyczne i budulcowe, uzyskują je kosztem innych komórek gospodarza. Miejscem wyjścia nowotworu u psa lub kota może być każda tkanka i każdy narząd w obrębie organizmu. Nowotwory u psów i kotów (oraz ludzi) powstają jako efekt gromadzenia się uszkodzeń w materiale genetycznym (mutacji), których z pewnych powodów nie udaje się naprawić. Do przekształcenia się zdrowej komórki w nowotworową potrzeba co najmniej kilku mutacji w obrębie jednego genomu. Kluczową i najbardziej niebezpieczną cechą procesu nowotworowego, która decyduje często o rokowaniach jest niepohamowany rozrost w obrębie tkanek pacjenta oraz zdolność do rozprzestrzeniania się w obrębie całego organizmu (przerzuty nowotworowe). Rodzaje nowotworów u zwierząt Nowotwory u psów i kotów dzieli się na nowotwory niezłośliwe, nowotwory złośliwe oraz rozrosty półzłośliwe (miejscowo złośliwe). Nowotwór niezłośliwy u psa i kota – cechuje go ekspansywny wzrost, brak naciekania sąsiednich tkanek oraz zdolności do przerzutowania. Guzy niezłośliwe (łagodne) rosną powoli, a po osiągnięciu pewnych rozmiarów mogą przestać rosnąć. Typową cechą guzów łagodnych u psów i kotów jest obecność torebki utworzonej przez tkankę łączną otaczającą guz. Nowotwór złośliwy u zwierząt – cechuje naciekowy wzrost, a jego komórki zdolność do wnikania w otaczające tkanki. Nowotwory złośliwe mają zdolność przerzutowania do innych narządów w organizmie. Nowotwory miejscowo złośliwe u psów i kotów – charakteryzują się tym, że rosną naciekowo, wnikając pomiędzy struktury tkanek, ale nie posiadają zdolności do dawania przerzutów odległych. Przyjmuje się, że nowotwory półzłośliwe u zwierząt mogą dawać wznowy po niedoszczętnym wycięciu chirurgicznym ZOBACZ: CO TO JEST NOWOTWÓR ZŁOŚLIWY Objawy nowotworu u psa i kota Objawy i konsekwencje wynikające z obecności nowotworu w organizmie zwierząt mogą być różne. Zależą one od stopnia zaawansowania nowotworu, jego postaci, sposobu szerzenia się oraz narządu, w którym znajduje się ognisko choroby. Wpływ choroby nowotworowej na organizm psa i kota może mieć charakter ogólnoustrojowy lub miejscowy. Zdarza się, że obecność guza jest bezobjawowa i nie wpływa na organizm gospodarza, a zmiana zostaje wykryta przypadkowo podczas badań diagnostycznych lub w czasie sekcji zwłok. Niektóre narządy u psów i kotów posiadają sporą rezerwę czynnościową, dlatego objawy nowotworu i niewydolności pojawiają się u zwierząt dopiero w późnym stadium choroby nowotworowej. Najczęstsze symptomy choroby nowotworowej u kota i psa Objawy miejscowe działania nowotworu u psa i kota wynikają z fizycznej obecności masy guza nowotworowego w organizmie zwierzęcia oraz charakteru jego wzrostu. Rosnący guz nowotworowy u psa może powodować ucisk naczyń krwionośnych (zawał, niedokrwienie), ucisk naczyń chłonnych (obrzęki, gromadzenie się chłonki), ucisk przewodów wyprowadzających gruczołów (zastój żółci, torbiele gruczołów), niedrożność przewodu pokarmowego, zatkanie dróg moczowych czy utrudnione oddychanie. Nowotwór u kota rozwijający się w obrębie jamy ustnej może powodować trudności z pobieraniem i żuciem pokarmu, co prowadzi do chudnięcia i utraty wagi. W wielu przypadkach nowotworów u psów i kotów dochodzi do przerzutów do płuc, co prowadzi do zaburzeń oddychania oraz zapalenia płuc. Nawet niewielkie guzki w obrębie ośrodkowego układu nerwowego mogą wiązać się z wystąpieniem zaburzeń neurologicznych (padaczka, zmiana zachowania) i obrzęku mózgu. Do ogólnoustrojowych objawów nowotworu u kotów i psów należy wyniszczenie (kacheksja nowotworowa) związane z mniejszym apetytem, bolesnością przeżuwania, apatią czy depresją ośrodka apetytu) oraz utrata masy ciała. U psów i kotów z zaawansowaną formą choroby nowotworowej występuje często niedokrwistość oraz zaburzenia krzepliwości krwi. Chorobie nowotworowej u zwierząt towarzyszy często gorączka, która nierzadko stanowi jedyny symptom raka wykrywany podczas badania klinicznego. ZOBACZ: NAJCZĘSTSZE OBJAWY RAKA Jak wykryć nowotwór u psa i kota? Diagnostyka onkologiczna. Zadaniem specjalisty (lekarza weterynarii) do którego trafia pies z podejrzeniem nowotworu jest w pierwszej kolejności określenie czy ma on faktycznie do czynienia z procesem nowotworowym, czy nie. Jeśli lekarz potwierdzi, że u psa lub kota rozwinął się nowotwór, to następnym etapem jest próba określenia jego charakteru, typu histogenetycznego oraz tkanki z której się wywodzi. W przypadku nowotworu złośliwego niezbędne jest określenie stadium zaawansowania guza pierwotnego, stanu węzłów chłonnych i obecności ewentualnych przerzutów. Idealnym rozwiązaniem byłoby, gdyby weterynarz dysponował wszystkimi badaniami i procedurami diagnostycznymi. W praktyce, koszty badań i leczenia pokrywa właściciel psa lub kota, który nie zawsze jest wstanie opłacić wszelkie procedury. W takiej sytuacji to przed specjalistą stoi zadanie wyboru niezbędnego minimum testów diagnostycznych w danym przypadku. Diagnostyka onkologiczna u psów i kotów opiera się na szczegółowym wywiadzie klinicznym, badaniach laboratoryjnych, diagnostyce obrazowej, ocenie cytopatologicznej oraz badaniu histopatologicznemu. W przypadku potwierdzenia choroby nowotworowej u psa lub kota konieczne jest również określenie jej zasięgu miejscowego i ogólnego. W onkologii opracowano specjalny system klasyfikacji TNM, który umożliwia czytelny opis zasięgu choroby oraz ma znaczenie w planowaniu terapii. Badanie kliniczne i wywiad W przypadku niektórych zmian umiejscowionych na powierzchnia ciała zwierzęcia prawdopodobieństwo rozpoznania nowotworu możliwe jest już podczas badania klinicznego i wywiadu z lekarzem. Ocenie podlegają: wiek, rasa, płeć pacjenta, lokalizacja zmiany, jej wygląd, charakter i dynamika wzrostu oraz choroby współtowarzyszące i wcześniejsze leczenie. Badanie przedmiotowe przeprowadzone przez doświadczonego weterynarza pozwala odróżnić potencjalny nowotwór u kota lub psa od krwiaka, ropnia czy przepukliny. Elementem wstępnej diagnostyki w kierunku nowotworu u psa lub kota jest także badanie i macanie węzłów chłonnych. W większości wypadków – małe, dobrze odgraniczone i nie związane z otoczeniem guzki to zmiany łagodne. Ogniska większe, twarde, naciekające i nieprzesuwalne względem tkanek otaczających, pokryte owrzodziałą skórą mogę mieć charakter złośliwy. Diagnostyka i badania obrazowe u psów i kotów Diagnostyka obrazowa stanowi nieodzowne narzędzie w większości przypadków, w których istnieje duże prawdopodobieństwo nowotworu u psa lub kota. Badania obrazowe służą do potwierdzenia obecności guza, określenia stadium zaawansowania choroby, zaplanowania leczenia (zabieg chirurgiczny, radioterapia) oraz oceny skuteczności zastosowanej terapii onkologicznej. Wybór optymalnego badania diagnostycznego zależy od lokalizacji zmiany, dostępności metody oraz możliwości finansowych właściciela czworonożnego pacjenta. Podstawową, ogólnie dostępną i stosunkowo tanią metodą obrazowania w onkologii weterynaryjnej jest badanie rentgenowskie. Badanie RTG znajduje zastosowanie u psów i kotów w ocenie narządów jamy brzusznej, zmian w obrębie śródpiersi i płuc. Od kilku lat popularność zyskuje tomografia komputerowa, której tzw. czułość i swoistość jest na zadowalającym poziomie. Badanie tomografem komputerowym u kotów i psów stosuje się w przypadku ognisk zlokalizowanych w obrębie klatki piersiowej i głowy. Zastosowanie kontrastu pozwala na określenie zasięgu procesy nowotworowego przez zabiegiem chirurgicznym czy radioterapią. Szeroko dostępnym i popularnym narzędziem diagnostyki obrazowej narządów wewnętrznych psów i kotów jest ultrasonografia. Szczególna wartość diagnostyczna badania USG dotyczy oceny narządów jamy brzusznej, tarczycy, śródpiersia i gałki ocznej. Badanie echokardiograficzne umożliwia ocenę guzów serca. Jedną z doskonalszych metod obrazowania jest badanie za pomocą rezonansu magnetycznego. Badanie rezonansem magnetycznym u psa czy kota jest przydatne w przypadku nowotworów ośrodkowego układu nerwowego, tkanek miękkich układu ruchowego oraz w ocenie zajęcia tkanek miękkich przez rozrost kostniakomięsaka kości kończyn. Badanie endoskopowe u psów i kotów polega na badaniu wnętrza ciała zwierzęcia przy zastosowaniu endoskopów. Oprócz oceny błony śluzowej przewodu pokarmowego endoskop umożliwia pobranie materiału do badania cytopatologicznego i histopatologicznego. Badanie cytopatologiczne i histopatologiczne guza u zwierząt Badanie cytopatologiczne w onkologii weterynaryjnej określane jest jako łatwa, mało inwazyjna i niedroga metoda rozpoznawiania nowotworów u psów i kotów. Służy ona bardziej do potwierdzenia obecności rozrostu niż jego wykluczenia. Cytopatologia polega na na ocenie pojedynczych komórek bez możliwości oceny architektonicznej tkanki. Badanie cytopatologiczne jest przydatne w sytuacji, w której właściciel kota lub psa rezygnuje z dalszej diagnostyki i leczenia, gdy dowiaduje się o potrzebie przeprowadzenia zabiegu diagnostycznego (biopsja wycinkowa) w znieczuleniu ogólnym. W wielu przypadkach procedura pozwala na określenie ostatecznego rozpoznania. Jak podkreślają eksperci, biopsja cienkoigłowa jest metodą bezpieczną dla zwierząt. Do rozpoznania nowotworu u psa lub kota decydujące znaczenie ma badanie mikroskopowe wycinka lub zmiany usuniętej podczas zabiegu chirurgicznego. Wynik badania histopatologicznego guza nowotworowego stanowi podstawę do zaplanowania dalszego postępowania i terapii. Kluczowe znaczenie odgrywa tu ocena stopnia złośliwości histologicznej. Analizę materiału pobranego od psów i kotów w ramach badania histopatologicznego powinien przeprowadzić doświadczony patolog, specjalizujący się w weterynarii. źródła: R. Sapierzyński, Onkologia praktyczna psów i kotów, Wrocław 2018; Jane M. Dobson, B. Duncan X. Lascelles, Onkologia psów i kotów, Łódź 2018. PRZEJDŹ DO: AKTUALNOŚCI Nowotwory gruczołów okołoodbytowych. Gruczoły około odbytowe są zmodyfikowanymi gruczołami łojowymi, zlokalizowanymi w skórze okolicy około odbytowej. Pozostają pod wpływem hormonów płciowych i często trudne jest odróżnienie przerostu tych gruczołów od ich gruczolaka. Gruczolaki gruczołów okołoodbytowych. Są częstsze u starszych psów, samców, niekiedy występują u sterylizowanych samic. Nie stwierdza się predyspozycji rasowych, chociaż niektórzy badacze stwierdzili częstsze występowanie tego nowotworu u cocker spanieli, buldogów angielskich, samojedów i beagli. Nowotwór ten nie występuje u kotów. Jest zazwyczaj pojedynczym, niewielkim, „guzikowatym” tworem w skórze okolicy około odbytowej, ewentualnie okolicy podstawy ogona, napletka. Może też manifestować się w postaci licznych guzów. Gruczolaki mają zazwyczaj średnicę 1-2 cm. W miarę wzrostu guzów mogą pojawić się owrzodzenia, a guz może osiągać znaczne rozmiary, nawet do 10 cm średnicy. Gruczolakoraki gruczołów okołoodbytowych. Występują znacznie rzadziej niż gruczolaki gruczołów okołoodbytowych. Wywodzą się z tych samych struktur, ale charakteryzują znacznie słabszym i bardziej inwazyjnym przebiegiem, manifestującym się dużymi, owrzodziałymi zmianami okołoodbytowymi. Większość nowotworów gruczołów okołoodbytowych ma łagodny przebieg. Gruczolakoraki gruczołów okołoodbytowych przerzutują naczyniami limfatycznymi do węzłów chłonnych biodrowych,a później naczyniami krwionośnymi do płuc, wątroby, nerek i kości. Postępowanie chirurgiczne jest leczeniem z wyboru dla gruczolaków gruczołów okołoodbytowych oraz, jeśli to możliwe, gruczolakoraków gruczołów okołoodbytowych. Kastracja zazwyczaj zapobiega rozwojowi guzów łagodnych i jest zalecana jako postępowanie zapobiegające nawrotom. Gruczolakoraki są mniej hormonozależne aniżeli gruczolaki. Zarówno kastracja, jak i leczenie hormonalne w tym przypadku zazwyczaj nie są skuteczne. Radioterapia może być użyteczna do miejscowej kontroli rozwoju guzów złośliwych, kiedy postępowanie chirurgiczne jest niemożliwe. Rola chemioterapii w leczeniu tych nowotworów nie została określona. Rokowanie jest pomyślne dla guzów łagodnych i ostrożne dla raków. Nie należy mylić gruczolaków i gruczolakoraków gruczołów okołoodbytowych z rakami odbytu i gruczolakorakami zatok okołoodbytowych. Rak płaskonabłonkowy (SCC) Jest jednym z najczęściej występujących złośliwych nowotworów skóry u psów i najczęstszym nowotworem złośliwym u kotów. Dotyczy zazwyczaj starych zwierząt. Brak jest predylekcji rasowej. SCC może występować w różnych okolicach skóry. U psów umiejscawia się najczęściej na tułowiu, kończynach, mosznie, wargach i wale pazura. Natomiast u kotów zmiany najczęściej występują na głowie, lokalizując się przeważnie na lusterku nosa, małżowinach usznych, powiekach i wargach. Nowotwór może dawać obraz rozrostowych, kruchych, brodawczakowa tych zmian lub przebiegać w postaci owrzodzeń. Nierzadko zdarza się, że nowotwór ten mylony jest ze zmianami tła zapalnego lub zakaźnego. Długa ekspozycja na promienie UV uważana jest za podstawowy czynnik, odpowiedzialny za rozwój zapalenia skóry wywołanego światłem słonecznym, carcinoma in situ i w efekcie SCC. Nie we wszystkich przypadkach za powstanie zmian rakowych odpowiedzialne jest promieniowanie ultrafioletowe. SCC jest nowotworem miejscowo złośliwym, naciekającym skórę właściwą i tkankę podskórną. Przerzutuje drogą naczyń limfatycznych, ale skłonność do przerzutów jest różna. SCC skóry jest zazwyczaj nowotworem dobrze zróżnicowanym, mającym małą skłonność do przerzutów. W przypadkach specjalnych lokalizacji, np. wał pazura, przebieg kliniczny może być znacznie bardziej agresywny. Szerokie miejscowe wycięcie jest leczeniem z wyboru i w przypadkach, kiedy jest ono możliwe, rokowanie dla pacjenta jest pomyślne. SCC jest nowotworem umiarkowanie radiowrażliwym i radioterapia może być wskazana jako leczenie uzupełniające w przypadku, kiedy odpowiednio szerokie cięcie nie jest możliwe. Leczenie fotodynamiczne było skuteczne we wczesnych, powierzchownych zmianach, dotyczących płytki nosowej u kotów. Chemioterapia nie jest zazwyczaj polecana w leczeniu ograniczonych zmian SCC, a jej rola dla leczenia zmian rozsianych nie została określona. SCC palca. SSC wału pazura u psa jest częstym, agresywnym, inwazyjnym i niszczącym nowotworem, dotyczącym dalszego paliczka palcowego. Leczeniem z wyboru jest amputacja zajętego palca (palców). Niestety nowotwór ten może przerzutowa do okolicznych węzłów chłonnych i dlatego rokowanie jest ostrożne. Spotyka się trudne do wyjaśnienia przypadki SCC, dotyczącego kilku palców u psów dużych ras, o czarnym umaszczeniu, np. u pudli standardowych i sznaucerów olbrzymów. Opisywane przypadki charakteryzowały się mniejszą tendencją do przerzutowanie, ale w miarę upływu czasu obejmowały coraz nowe palce w różnych kończynach. Liczne raki palców były stwierdzane także u kotów, ale były prawdopodobnie zmianami wtórnymi, przerzutowymi z pierwotnych raków płuc. Czerniak. Nowotwory wywodzące się z melanocytów są stosunkowo rzadkimi nowotworami skóry psów i kotów. Obejmują 4-6 % wszystkich nowotworów skóry kotów. U psów czerniak skóry dotyczy przede wszystkim starych zwierząt najczęściej terierów szkockich, Boston terierów, Aire dale terierów i cocker spanieli (i innych psów z silnie pigmentowaną skórą). Może dotyczyć także starych kotów w wieku średnio 8 lat. Brak jest predylekcji rasowej u kotów. Większość guzów to płaskie lub wyniesione twory do 2 cm średnicy, umiejscowione w skórze właściwej. Są zazwyczaj ciemnobrązowe do czarnych i dość dobrze odgraniczone. Złośliwe guzy mogą osiągać większe rozmiary, zawierać mniej pigmentu i często ulegać owrzodzeniom. U kotów czerniaka skóry należy różnicować z częściej występującymi u nich, pigmentowanymi guzami podstawnokomórkowymi. Umiejscowienie guza jest ważnym czynnikiem warunkującym kliniczny przebieg choroby Większość czerniaków skóry psów jest pojedynczymi, wolno rosnącymi, łagodnymi guzami. Guzy zlokalizowane na palcach i połączeniach skóry z błonami śluzowymi, np. powiece, wargach, są bardziej agresywne i zachowują się klinicznie jak czerniak jamy ustnej, często przerzutują do okolicznych węzłów chłonnych i drogą krwi do płuc oraz innych narządów. W przypadku łagodnych czerniaków skóry leczeniem z wyboru jest szerokie wycięcie. Rokowanie dla takich guzów po całkowitym wycięciu jest pomyślne. Przy niepełnym wycięciu mogą występować wznowy miejscowe. Usunięcie chirurgiczne jest zalecane dla tych przypadków jest ostrożne do złego, z uwagi na wysokie ryzyko przerzutów. Nowotwory te są słabo chemio wrażliwe. Guzy komórek tucznych. Guzy komórek tucznych SA jednymi z najczęstszych nowotworów skóry psów, stanowiąc do 20% wszystkich tych rozrostów. Zazwyczaj dotyczą starych zwierząt, średnio 8 letnich, ale występować mogą w każdym wieku, od 4 miesiąca do 18 roku życia. Brak jest predylekcji płciowej. Niektóre rasy psów wydają się być bardziej narażone, tj.: Guz z komórek tucznych skóry rzadziej występuje u kotów. Występowanie i przebieg kliniczny guza komórek tucznych różni się u psów i kotów. Guzy z komórek tucznych psów wykazują olbrzymią różnorodność w obrazie makroskopowym, przebiegu klinicznym, potencjale przerzutowym i odpowiedzi na leczenie. Wynikają z tego duże trudności co do określenia rokowania i wyboru metody leczenia. Brak jest typowego obrazu klinicznego guza z komórek tucznych psa. Duża różnorodność w tym zakresie powoduje, że guz z komórek tucznych musi być brany pod uwagę w diagnostyce różnicowej wszystkich gatunków skóry. Guzy o niskim stopniu złośliwości, dobrze zróżnicowane, zazwyczaj są pojedynczymi, wolno rosnącymi guzami skóry. Niektóre guzy mogą ulegać owrzodzeniu. W wyniku uwalniania histaminy z komórek guza zmianie ulega wielkość nowotworu, guz przybiera kolor czerwony. Bardziej agresywne guzy z komórek tucznych mogą być duże, słabo odgraniczone oraz mogą im towarzyszyć liczne guzki jako wynik szerzenia się procesu nowotworowego okolicznymi naczyniami limfatycznymi. Przebieg kliniczny choroby nowotworowej jest różny. Począwszy od guzów łagodnych, wolnorosnących, o niskim stopniu złośliwości, poprzez stadia pośrednie, a skończywszy na guzach złośliwych, szybkorosnących, inwazyjnych. Określenie stopnia złośliwości nowotworu na podstawie badania histologicznego (ocena zróżnicowania komórek, indeksu mitotycznego, nacieczenie przyległych tkanek) jest ważne w ustaleniu rokowania. Wyróżnia się trzy stopnie zróżnicowania histologicznego komórek nowotworowych: Zgodnie z ustawą z 4 lutego 1994 o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. 94 Nr 24 poz. 83, sprost.: Dz. U. 94 Nr 43 poz. 170) oraz zmianami z dnia r. (Dz. U. Nr 99, poz. 662) za naruszenie praw własności poprzez kopiowanie, powielanie i rozpowszechnianie przedstawionych na stronach treści bez zgody właściciela grozi grzywna oraz kara pozbawienia wolności od 6 m-cy do lat 5 (art. Przez aktualizacja dnia 18:58 Jak powstaje zapalenie gruczołów okołoodbytowych? Gruczoły okołoodbytowe są parzystym narządem zlokalizowanym po obu stronach odbytu psa. Produkują one intensywnie pachnącą wydzielinę, która gromadzi się w zatokach okołoodbytowych. Podczas defekacji, zatoki okołoodbytowe uciskane są od wewnątrz, przez co kał pokrywa się cienką warstwą wydostającej się z zatok wydzieliny. W efekcie tego pies zostawia swoiste zapachowe słupki graniczne, które odgrywają kluczową rolę przy oznaczaniu terytorium. Niekiedy może dochodzić do zalegania wydzieliny w zatokach, co z kolei prowadzi do rozwoju stanu zapalnego. Postępujący stan zapalny powoduje zwiększenie pracy gruczołów, które produkują zbyt dużą ilość wydzieliny. Im dłużej trwa ten proces, tym więcej wydzieliny gromadzi się w zatokach, prowadząc do ich uszkodzenia i powstania przetoki. Czasem przyczyną zwiększenia wydzielności gruczołów lub problemów z wypróżnianiem zatok okołoodbytowych są także zakażenia, stany zapalne skóry lub czynniki alergiczne, hormonalne czy mięśniowe. Jakie są objawy zapalenie gruczołów okołoodbytowych? W początkowym etapie zapalenia gruczołów okołoodbytowych u psa obserwuje się przede wszystkim: podrażnienie odbytu, manifestujące się intensywnym drapaniem, wylizywaniem i wygryzaniem jego okolic i ogona; rozdrażnienie i niepokój; nienaturalne i częste „saneczkowanie”; nieprzyjemna woń. W późniejszym czasie rozwoju choroby i w przypadkach bardziej zaawansowanych lub przewlekłych można zauważyć: problemy z oddawaniem kału połączone z napinaniem się i popiskiwaniem zwierzęcia; zaparcia spowodowane powstrzymywaniem się zwierzęcia przed defekacją, która kojarzona jest z bólem; obecność świeżej krwi w kale (zazwyczaj w postaci pojedynczych kropli i smużek); uogólnione zapalenie skóry; apatię, brak apetytu. W sytuacji, gdy wydzielina zatok ulegnie zakażeniu, może dojść nawet do powstania ropnia zatoki, który objawia się: brakiem apetytu; niechęcią do aktywności; dyskomfortem podczas siedzenia, przez co pies wyraźnie unika tej pozycji; gorączką; Nierzadko początkowe objawy zapalenia gruczołów okołoodbytowych u psa mogą nie być łatwe w rozpoznaniu. Dodatkowo są one często mylone z zarobaczeniem psa, które właściciel usiłuje wyleczyć preparatami odrobaczającymi. Takie działanie jednak tylko pogorszy sytuację, ponieważ stan zapalny w gruczołach będzie rozwijał się coraz intensywniej, prowadząc nawet do perforacji i przerwania ciągłości ściany zatoki. To z kolei może stanowić dla psa śmiertelne niebezpieczeństwo, dlatego też ważne jest szybkie podjęcie odpowiedniego leczenia. W przypadku zauważenia jakichkolwiek niepokojących objawów, należy udać się do lekarza weterynarii, który postawi właściwą diagnozę i wdroży ukierunkowane leczenie. Jakie leczenie należy podjąć? Rodzaj leczenia, stosowany w przypadku stwierdzenia zapalenia gruczołów okołoodbytowych u psa, zależy od stopnia zaawansowania choroby i nasilenia stanu zapalnego. Do najczęstszych metod zalecanych przez lekarzy weterynarii zalicza się: Ręczne usunięcie wydzieliny – wykonywane w przypadku łagodnego zapalenia zatok okołoodbytowych lub ich zatkania. Usunięcie zalegającej wydzieliny jest podstawowym krokiem na drodze leczenia, które pozwoli zmniejszyć stan zapalny oraz zahamować dalszy rozwój choroby. Płukanie zatok – odetkane zatoki przepłukuje się środkami odkażającymi – solą fizjologiczną, rivanolem lub roztworem betadyny. Niekiedy stosowane są również preparaty pielęgnacyjne zawierające tris-edta lub chlorheksydynę oraz roztwory zawierające antybiotyki. Podawanie miejscowych antybiotyków – w niektórych przypadkach konieczne jest podawanie leków przeciwbólowych oraz przeciwzapalnych. W sytuacji, gdy stan zapalny jest już zaawansowany, należy wykonać badanie bakteriologiczne z antybio gramem, na podstawie którego dobrany zostanie odpowiedni antybiotyk. Zmianę diety – konieczne jest wdrożenie diety zawierającej zwiększoną ilość włókna pokarmowego, która umożliwi zwiększenie objętości mas kałowych i w konsekwencji przyczyni się do rozciągania zwieracza oraz uciskania zatok. Proces ten sprowokuje opróżnianie zatok podczas defekacji. W sytuacji, gdy wokół gruczołów okołoodbytowych u psa doszło do wytworzenia ropni, zaleca się ich nacięcie, opróżnienie i wypłukanie. W tej sytuacji konieczne jest zazwyczaj podawanie psu antybiotyków oraz robienie ciepłych okładów. Jeśli jednak doszło do niedrożności przewodu wyprowadzającego lub powstania ropnia niezbędne może okazać się oczyszczanie chirurgiczne. Zabieg ten odbywa się w znieczuleniu i polega na otworzeniu zatok, przepłukaniu ich roztworami antyseptycznymi oraz zaaplikowaniu antybiotyku do światła zatoki. Niekiedy istnieje konieczność powtarzania zabiegu aż do całkowitego wygojenia. Czym może grozić nieleczenie zapalenia? Zapalenie gruczołów okołoodbytowych u psa jest schorzeniem, które, w przypadku nieleczenia, może stanowić dla zwierzęcia ogromne zagrożenie. Nieleczony stan zapalny może doprowadzić z czasem do rozprzestrzenienia się stanu zapalnego na cały organizm, a także do pęknięcia do jamy brzusznej i zapalenia otrzewnej. Ważne jest wczesne zareagowanie i podjęcie leczenia już w momencie, gdy obserwujemy u psa opuchnięty odbyt, świadczący o postępującym stanie zapalnym. W przypadku niezauważenia pierwszych objawów najpewniej dojdzie do wytworzenia się stanu zapalnego wokół odbytu, który – w miarę rozwoju choroby – może prowadzić do powstania ropni i przetoki. Schorzenia tego w żadnym razie nie należy lekceważyć – nie zapominajmy, że zaawansowane stany zapalne gruczołów okołoodbytowych mogą prowadzić do rozwoju zmian nowotworowych. Kluczowe jest leczenie farmakologiczne, a niekiedy nawet zabieg chirurgiczny. Im szybciej wdrożymy odpowiednie leczenie, tym większa szansa na powstrzymanie rozwoju dalszej choroby. Konsultacja: lekarz weterynarii Franek Paśko

gruczolak odbytu u psa rokowania